DIARIO DE EVA
Domingo
Agora todo volve a ser outra vez agradable, e son feliz; pero aqueles foron días difíciles e non penso neles sempre que podo evitalo.
Tentei coller para el algunhas daquelas mazás, pero non dou afinado a puntería. Marrei o tiro pero penso que apreciou a miña boa intención. Están prohibidase di que hei trae-la desgracia. Pero se chego a trae-lo mal por querer agradarlle, por que me hei de coidar eu dese mal?
Luns
Esta mañá díxenlle o meu nome, coa esperanza de que lle interesase. Pero non lle importou. É estraño. Se el dixéseme o seu, si me importaría. Creo que me resultaría máis agradable que calquera outro son.
Fala moi pouco. Quizais sexa porque non é moi intelixente, e preocúpalle, e desexa ocultalo. É unha mágoa que senta así, pois a intelixencia non o é todo; os valores residen no corazón. Oxalá puidese facerlle comprender que un corazón bondadoso e amoroso é unha riqueza, e suficiente, e que sen el o intelecto é pobreza.
Aínda que fala tan pouco, ten un vocabulario bastante amplo. Esta mañá usou unha palabra sorprendentemente boa. Evidentemente, el mesmo recoñeceu que era boa, pois a usou dúas veces máis despois, de forma casual. Foi un bo uso casual, pero demostrou que posúe certa capacidade de percepción. Sen dúbida, esa semente pode xerminar se se cultiva.
De onde sacaría esa palabra? Penso que eu nunca a usei.
Non, non lle interesou o meu nome. Tentei ocultar a miña decepción, pero supoño que non o logrei. Afasteime e senteime na beira cuberta de musgo cos pés na auga. É onde vou cando anhelo compañía, alguén a quen mirar, alguén con quen falar. Non é suficiente —ese fermoso corpo branco pintado alí no estanque— pero é algo, e algo é mellor que a soidade absoluta. Fala cando eu falo; está triste cando eu estou triste; confórtame coa súa simpatía; dime: «Non te desanimes, pobre rapariga sen amigos; eu serei a túa amiga». É unha boa amiga para min, e a única; é a miña irmaíña.
Mark Twain
Comentarios