SAÍDA DA CADEA
En liberdade
A Madre Superiora sorrime con todos os seus longos dentes postizos, que parecen as teclas dun triste piano de aluguer.
–Chameina para lle comunicar que chegou a súa liberdade.
A nova é tan inesperada que gardo silencio, sen chegar a comprender moi ben.
–Entendeume vostede? –repite nun ton melifluo.
Está visibelmente a esperar unha reacción: alegría, agradecemento, bágoas... Non lle hei de dar ese gusto.
–Neste caso –contéstolle friamente– permítame que vaia procurar miñas cousas e despedirme das miñas compañeiras.
A monxa mírame, un tanto desconcertada. É así, con esa indiferenza, como recibe vostede a noticia da súa liberdade?
–A miña liberdade, é normal. O que non é normal é que me mantivesen no cárcere durante varios anos.
Antonte –penso con rabia contida–, Rosita Ventura, condenada a morte, foi chamada a este mesmo despacho, á noitiña. Non para lle dar a liberdade, senón para comunicarlle a orde de execución. Rosita era unha muller valente e fermosa. Tiña aquí unha nena de dous anos, xa era vizosa coma un anxo. Toda a noite estivemos a ouvir chorar a pequena. Rosita negouse a confesar. E ao amencer... A lembranza está viva en min coma unha queimadura e faime apertar os puños.
Ambas as dúas fitámonos en silencio, fronte por fronte. A monxa baixa a primeira a vista e contempla as súas mans gordechas.
—Vaia vostede con Deus –Dime secamente, sen mirarme.
Na galería a ledicía é grande e sincera. Todas corren a me abrazar; moitas danme o enderezo das súas familias.
Mercedes Núñez
Comentarios