Os profesionais das crises Se hai algo que me fastidia, son os anuncios oficiais a bombo e prato sobre supostos beneficios para os cidadáns, cando en realidade recáen sempre nos mesmos, aínda que desde fai bastante tempo no reparto da torta tamén entran en liza colectivos en teoría discordantes co poder, aqueles en que abundan profesionais da subvención a fondo perdido. Hai moito e mesto, como di o tango. Vén isto ao caso polo recente anuncio de medidas por parte da Xunta de Galicia de atallar a crise, con axuda de empresarios e sindicatos. É a recesión, utilizando que é xerundio palabras técnicas e modernas, dos que máis teñen. Quero recalcar: de quen están arriba e non se baixa a rúa a ver como se busca a vida unha parte importante da poboación composta por viúvas, pensionistas, parados, mulleres maltratadas, licenciados recentes en calquera disciplina, pobres –si existen- e diferentes colectivos marxinais que non fan ruído e, polo tanto, non saen na foto. Os do camión e estaleiros deseguida volvéronse bolxeviques e asaltaron os palacios de inverno polos que transitan os mortais. Moitos, que non todos, cando conseguiron o pulo, se non te vin non acórdome. Iso observeino en diferentes paros que puiden vivir en directo; iso si, sen acritude. Pero o que tócame os narices é que determinados individuos se limitan a rachar, esnaquizar, o que logo nos descontan mediante impostos. Cando a festa remata, e conseguen o que queren, non pasan nada á caixa de resistencia doutros que están peor. A solidariedade coa que tanto se énchelles a boca cando trona, é como un palabro maldito no instante que ven os euros que van cobrar grazas á súa loita, a súa nada máis. Dacordo que sufren descontos polos días de greva, tamén os aguantan que pasaban por alí co seu coche limpo e despois cheo de roturas, ou a xente que padece retrasos no seu traballo.
Os personaxes do sector bautizado como do ladrillo, están as pobres que non teñen liquidez e necesitan que o Estado benfeitor subvenciónelles diante da normal caída de vendas de vivendas. Se non lles pasara nada, deseguro que non ían a ter escrúpulos en poñer a prezos desorbitados e prohibitivos os seus productos, como fixeron atá de agora.
Non obstante, esa actitude aproveitada e sen escrúpulos, de quen teñen millóns e millóns de euros, que tan xenerosamente gardan para si, non é exclusiva de quen eran ata fai pouco os reis da construción –por súas naves, luxos, e corte de lacaios coñecerédelos- . O poder grazas ao diñeiro engancha, e cando se probou non cabe a menor dúbida que é imposible deixar o seu ritmo aditivo.
Non é estraño que teña que vir do poder esa necesaria axuda para as economías desvastadas pola crise. Ese poder que bendi os trocos das multinacionais e similares que non teñen problema en diversificar a súa actividade. Antes era ladrillo, aínda que fose a custa do litoral ou natureza en xeral. Agora hai que disfrazarse coa pel de ovella ecoloxista. Que bonitos vai a quedar o país, cheo de muíños que non contaminan e dan enerxía renovable.
Hala a facer estudos! Así as elites de vez nas súas respectivas especialidades fórranse, mentres que os demais a ver se cae algunha miga. Fai anos na miña terra, cando se foi ao traste un barco cargado de petróleo prometéronse moitas axudas. Onde están? seguramente a bo recado nos escondites blindados dos profesionais das subvencións, unha especie cada vez máis nutrida en todos os sentidos.
Os personaxes do sector bautizado como do ladrillo, están as pobres que non teñen liquidez e necesitan que o Estado benfeitor subvenciónelles diante da normal caída de vendas de vivendas. Se non lles pasara nada, deseguro que non ían a ter escrúpulos en poñer a prezos desorbitados e prohibitivos os seus productos, como fixeron atá de agora.
Non obstante, esa actitude aproveitada e sen escrúpulos, de quen teñen millóns e millóns de euros, que tan xenerosamente gardan para si, non é exclusiva de quen eran ata fai pouco os reis da construción –por súas naves, luxos, e corte de lacaios coñecerédelos- . O poder grazas ao diñeiro engancha, e cando se probou non cabe a menor dúbida que é imposible deixar o seu ritmo aditivo.
Non é estraño que teña que vir do poder esa necesaria axuda para as economías desvastadas pola crise. Ese poder que bendi os trocos das multinacionais e similares que non teñen problema en diversificar a súa actividade. Antes era ladrillo, aínda que fose a custa do litoral ou natureza en xeral. Agora hai que disfrazarse coa pel de ovella ecoloxista. Que bonitos vai a quedar o país, cheo de muíños que non contaminan e dan enerxía renovable.
Hala a facer estudos! Así as elites de vez nas súas respectivas especialidades fórranse, mentres que os demais a ver se cae algunha miga. Fai anos na miña terra, cando se foi ao traste un barco cargado de petróleo prometéronse moitas axudas. Onde están? seguramente a bo recado nos escondites blindados dos profesionais das subvencións, unha especie cada vez máis nutrida en todos os sentidos.
Comentarios