QUE ME VOLVESE A DAR A VIDA

Posto xa o pé no cerco, versus punto final

A don Pedro Fernández de Castro,
conde de Lemos, de Andrade, de Villalba; marqués de Sarriá, gentilhombre de la Cámara de su Majestad, presidente del Consejo Supremo de Italia, comendador de la Encomienda de la Zarza, de la Orden de Alcántara

l

Aquelas coplas antigas, que foron no seu tempo celebradas, que comezan:

l

Posto xa o pé no cerco,

l

quixese eu non viñesen tan a pelo nesta a miña epístola, porque case coas mesmas palabras a podo comezar, dicindo:

l

Posto xa o pé no cerco,

coas ansias da morte,

gran señor, esta escríboche.

l

Onte déronme a Estremaunción e hoxe escribo esta. O tempo é breve, as ansias medran, as esperanzas minguan, e, con todo isto, levo a vida sobre o desexo que teño de vivir, e quixese eu poñerlle couto ata bicar os pés a Vuesa Excelencia; que podería ser fose tanto o contento de ver a Vuesa Excelencia bo en España, que me volvese a dar a vida. Pero se está decretado que a faia de perder, cúmprase a vontade dos ceos, e polo menos saiba Vuesa Excelencia este o meu desexo, e saiba que tivo en min un tan seareiro criado de servirlle que quixo pasar aínda máis alá da morte, mostrando a súa intención. Con todo isto, como en profecía alegrome da chegada de Vuesa Excelencia, regocíjome de verle sinalar co dedo, e realégrome de que saíron verdadeiras as miñas esperanzas, dilatadas na fama das bondades de Vuesa Excelencia. Aínda me quedan no alma certas reliquias e asomos das semanas do xardín, e do famoso Bernardo. Se á devandita, por boa ventura miña, que xa non sería ventura, senón milagre, déseme o ceo vida, as verá, e con elas fin da Galatea, de quen sei está seareiro Vuesa Excelencia. E, con estas obras, continuando o meu desexo, garde Deus a Vuesa Excelencia como pode. De Madrid, a dez e nove de abril de mil e seiscentos e dez e seis anos.

Criado de Vuesa Excelencia,

l

Miguel de Cervantes