Lago da ErcinaDentro dos sendeiros percorridos por Emilio Blanco, está o Principado de Asturias onde se atopa,por exemplo, O lago da Ercina, que está desecándose aos poucos tendo agora unhas oito hectáreas e pouco máis de dous metros de profundidade. Trátase dun lago eutrófico. Nas épocas máis duras do inverno é habitual ver o Ercina cunha fina capa de xeo cubrindo toda a súa superficie, especialmente tras fortes innivaciones. Non adoita ser un estado duradeiro.
O lago da Ercina comparte co Enol a súa orixe glaciar e o seu asento nunha depresión onde os fenómenos sedimentarios corrixiron a natural filtración da rocha, permitindo o estancamento do auga, que procede de arroios, escorrentías e surgencias. Situado só 38 metros por riba do Enol e a diferenza de este (que ve fechado o horizonte pola Porra do Enol) ten aberto o horizonte e asómase ás alturas do Cornión (as Penas Santasdel Enol e de Castela) e desde as lombas que o bordean se avista, en días claros, o mar Cantábrico.
É de escasa profundidade -entre 2,20 e 3 metros, segundo a estación-, forma un retrete alongada, de fondo plano, cuxa configuración contemporánea responde ao dique erguido no seu extremo pola mina de Buferrera (actual ubicación do aparcamento e área de servizo do Parque Nacional de Covadonga), que duplicou o seu tamaño primitivo ata as 8 hectáreas.
A fertilidade das súas augas permite o desenvolvemento dunha variada comunidade vexetal, moi cambiante en razón das circunstancias ambientais: cabe destacar o tapín ou tremendal flutuante de musgos e hepáticas asentado na capa mergullada de turba, que nos anos oitenta desprazouse da beira sueste á norte, así como as masas de cirpo lacustre e persicaria anfibia das beiras. Con respecto á fauna, o lago da Ercina hospeda unha significativa poboación sedentaria de focha, constituída por entre 20 e 30 parellas, e ánade real, así como unha notable diversidade de anfibios e libélulas. Entre as aves merece destacarse tamén a nidificación regular da gallineta, o dato de cría, único en Asturias, da cerceta común verificado no 1992 (con intentos desde 1987, o que presume unha tendencia a regularizala) e a presenza invernal do zampullín común e a agachadiza.
Esta zona soporta ademais un forte impacto turístico, ao que se suma o pastoreo de vacas e ovellas, que exerceu unha imposición excesiva sobre as camperas que cercan ao lago, degradando os pastizales e impedindo, en súas bordos, o avance do bosque.
Grazas ao Concejo de Llanes pola súa información.
Fotografía de Emilio Blanco
Comentarios