SOL POR ENTRE AS GALLAS

Non esquezo ás 192 persoas asesinadas e aos milleiros de feridos física e psicolóxicamente

Eu sei

Eu sei. Eu sei nomes das persoas serias e importantes que se moven detrás dos tráficos, rapaces que elixiron as suicidas atrocidades fascistas e dos delincuentes comúns, que se puxeron ao seu dispor como asasinos e sicarios. Eu sei todos estes nomes e sei todos os feitos (atentados ás institucións e masacres) de que son culpables. Eu sei. Pero non teño probas. Nin sequera indicios.

Agora ben, o problema é o seguinte: os xornalistas e os políticos, aínda tendo talvez probas, indicios seguro, non din nomes. A quen compete dicir estes nomes? Evidentemente a quen non só ten o valor necesario, senón que, xuntamente, non está comprometido na práctica co poder e, ademais non ten, por definición, nada que perder: isto é, un intelectual. Un intelectual podería, pois, perfectamente dicir en público eses nomes: pero el non ten probas nin indicios. O poder e o mundo que, aínda non sendo do poder, ten relacións prácticas co poder, excluíu aos intelectuais libres –xustamente pola súa natureza- da posibilidade de ter probas e indicios.

Pier Paolo Pasolini (1922-1975)

11-M, un fito da atrocidade

Sempre estaredes no recordo.

Terroristas! estades condenados pola humanidade.



Cinca nas fotografías se queres ler as mensaxes polas víctimas ou mirar máis grande as imaxes

Fotografías do interior da estación de Atocha e arredores. Sam Rock.