O Tío Pepe enriba de nósA porta do Sol a vexo desde sempre como un inmenso formigueiro no que cada un ou cada unha ten establecidos as senllas polas que moverse, ou quedarse parados. Dígoo con coñecemento de causa, desde cando era un neno que nin sabía falar en castelán e se lle quedou na retina aquela imaxe dun cadaleito levado a ombreiros en pleno centro da capital para depositalo no coche preparado para o seu transporte ao cemiterio. Afortunadamente, dirán algúns, esas imaxes xa non se ven. Agora, a morte agóchase sobre todo cando é anónima e sen argumento, sen desenlace literario, mellor dito mediático.
Desde a distancia imposta por algo máis de 500 quilómetros e varias provincias, a cada un máis diferentes, digo pois mira que me gusta esa cidade aínda que non nacín nela. Ruído, mal gusto, caos e suciedade non lle faltan a pesar do interese dos políticos locais por adecentarla, pero ao fin e á corda ninguén é perfecto e a cidade volve ás andadas, e quédase como un proxecto aínda por rematar, é como dícia José María Guelbenzu, madrileño ao seu pesar, semella un campamento a punto de armarse e desarmarse.
Mentres os arranxos continúan, o ruído, os cambios, eu volvo a chantarme na porta do Sol a ollar o cartel de Tío Pepe, como aquel soldado da afastada guerra do 36 que cada vez que visitaba a urbe ía saudar a imaxe publicitaria. E deixando voar a imaxinación, ahora que xa fai douscentos anos, véxome de manolo navalla en mau arremetendo contra a cabalería mameluca de Napoleón, non me digades por qué. Ao mellor por noxo ou polos efectos dos grolos de coñac chimpados na baiuca. Pero non me vexo no cadro de Goya, así que me baixo dos sonos despertos.
Non é un segredo, nótase que amo a Madrid e as súas circunstancias?
Fotografía. Noitiña na Porta do Sol, de Sam Rock
Comentarios