SOL POR ENTRE AS GALLAS

Galicia

Ou, os xordos cordames dun sono
e os verdes náufragos de pé
-apoiadas as súas maos nas lívidas tempas,
canda as furnas se abren
(as furnas que agardan os tesouros,
e aquelas que se fixeron
pra os pés dun morto divino)-

Pois ningún poeta soupo soster no seu carrelo
o peso do teu clamor,
por vez primeira
son eu o que tanxo ises xordos cordames.

Carabela xeada,
pantasma:
teño os teus tesouros,
as túas furnas,
os teus mortos.

O roncón do Norde,
o punteiro no doce val
dunha gaita de dura pedra.

Ou, Galicia, a inmóvil,
lonxana, envisa,
soñando diante dun reló de pedra
que un solo esmacelado move.

As túas toscas mulleres,
agardando sempre
diante dun mar tebregoso
E no acantilado dos seus duros queixelos
os ollos máis doces berran.

Chove, chove sobor dos bosques
de onde o noso misterio ven
-cabalos brancos portadores da brétema
nos seus lombos de nácare-.
Chove, chove sobor dos bosques,
sobor do mar, sobor da herba mol.
I envólvesenos un verde sono.

Campás invisíbeles soan,
i Ela na solaina sempre
como unha boneca de sombras.
Bastabales, Compostela...
Montaña sonora de tallada pedra.

Eu son o poeta elexido
pra fustigar, facer fuxir
os misteriosos cabalos de sombra.

Pasarán veloces na noite
polos fondos camiños
polos ríos i as pontes de Roma.

Ou, miña difunta, miña morta.
¡Ou, miña gran amada!

Sombra do aire na herba
Luis Pimentel


As crisis non teñen por que ser eternas: o seu eido temporal vai dun xa non ata iun xa si pasando por un aínda non. Por esos as crisis dan sensación de baleiro, pro ise aínda encerra unha espranza ó lle dar ó non un carácter provisional. Tampouco a conceición da natureza que domina a nosa época e que imposibilita ou fai anacrónica a emoción da paisaxe ten por que ser eterna, definitiva.

Celestino Fernández de la Vega


Con todo, mentres que nos nosos labios resonasen decote as palabras do idioma galego con toda a súa cadencia íntima, Galicia continuaría a ser un pobo, unha irmandade espirotoal indestruible.

Ramón Piñeiro

25 de xullo, Matria Galega

Lagoa de Ocelo. Fotografía de Emilio Blanco.