Pequena casa na beira do río,asulagada casiña ó pé da miña tristura
e tamén da miña alegría que aniñaba no sol,
fúcheste río abaixo acompañada
polo voo das gaivotas do inverno cara ó mar,
e polas fogatas apagadas dos xitanos errantes.
Casiña pequeniña co balcón onde eu lía
as miñas novelas de futuro literato.
Leito onde eu rezaba arrepiado nas noites de pecado,
corredor onde ó chega-las Navidades
faciámo-lo tren co meu pai de maquinista.
Falo de cousas ceimteriais
que están pedindo enterramento
definitivo na néboa do esquecemento.
Mais eu estou en pé
cos meus sesenta e catro anos,
termando das poucas e neboentas
lembranzas que me falan
de fermosura e da inutilidade da existencia.
Pequena casa
que te fuches río abaixo
coas gaivotas e os xitanos e o seu lume errante...
A miña vida esperanzada
pide outra casa permanente, duradeira
onde vivir ó pé da miña amada sempre,
sabendo que isto sempre é unha mentira.
Berros en voz baixa
Antón Tovar (1921-2004)
O Sil en San Clodio. Fotografía de Laura Blanco Mondelo.
Comentarios