Paisaxe urbana
Raspa o aire o son da pega,
brilla o negro do merlo mentres trona
a máquina que rompe cuspe escava.
Que estraños se conxugan
fealdade e beleza,
sombra e voo,
no rumor desta cidade
-Madrid-
que nunca foi
nin moza nin sagrada.
Caen árbores caen nomes en nome de que nome
-xa coñecen aquilo de Quevedo-,
e o orfo piar dos pardais
que soa
cada vez
máis só e máis perplexo.
Pasan aves que buscan
un estanque con auga, pasa
a loucura do tolo,
pasan a risa o xogo o canto
acurralado
dos nenos,
pasan a présa, o luxo
que non mira,
pasa
a miseria que pesa,
mentres se mesturan bucinas e ánxelus
(aínda)
no rumor desta cidade
-Madrid-
que nunca foi
nin moza nin sagrada.
Que estraños se conxugan
fealdade e beleza,
sombra e voo,
no rumor desta cidade
-Madrid-
que nunca foi
nin moza nin sagrada.
Ada Salas (Cáceres, 1965)
Pasa Madrid. Fotografía de ©Roque Soto
Comentarios