A bruma nocturna
A bruma nocturna sorprendeume no camiño.
Tras a espesura a lúa lanzou a súa mirada.
O cabalo fatigado daba inquedos golpes cos pezuños;
tranquilo de día, estrañaba a noite.
Sombrío, inmóbil, somnolento,
o coñecido bosque aterrábame
e cara ao claro prateado pola lúa
dirixín o paso do cabalo resoprante.
Esténdese na distancia a néboa do pantano,
pero de prata fulgura a igrexa do outeiro.
E detrás do outeiro do bosque do val,
na escuridade ocúltase a miña casa.
O cabalo fatigado acelera o paso cara ao seu destino.
Escintilan as luces dun pobo estraño.
Á beira do camiño prenden en vermello
as cacharelas dos pastores, como faros.
Tras a espesura a lúa lanzou a súa mirada.
O cabalo fatigado daba inquedos golpes cos pezuños;
tranquilo de día, estrañaba a noite.
Sombrío, inmóbil, somnolento,
o coñecido bosque aterrábame
e cara ao claro prateado pola lúa
dirixín o paso do cabalo resoprante.
Esténdese na distancia a néboa do pantano,
pero de prata fulgura a igrexa do outeiro.
E detrás do outeiro do bosque do val,
na escuridade ocúltase a miña casa.
O cabalo fatigado acelera o paso cara ao seu destino.
Escintilan as luces dun pobo estraño.
Á beira do camiño prenden en vermello
as cacharelas dos pastores, como faros.
Alexander Blok
Fotografía de Emilio Blanco
Comentarios