Día das Letras Galegas


 
Rústicas nais

Na cruz dos vosos corpos dobradizos
sobre os agros de pan
as raíces do barro floreceron.

Sangue o centeo foi,
o millo carne,
enfornados ao longo dos invernos
entre leira e lareira.

Só pola lei dos glóbulos que escoan
de vedrañas nacentes
a se xuntar na vosa ánfora salva,
aínda Galiza escoita o seu latexo,
as súas cores loce
sen adobíos emprestados,
no viveiro dos pobos en promesa,
como roseira que mantén vizosos
o ouro do seu polen,
de pétalas e arume o seu tesouro.
Longas maternidades
reschoradas a fío no mandil,
para longas anadas sen amor,
o lenzo a relembrar das despedidas
trestemido no ar,
e a seguir para os tortos asoballos
da vida en soidade,
para o bater das neves e das chuvas,
para fames e loitos e naufraxios.
Mais pola seiva morna que alimenta
a ramada baril das vosas veas,
pola candea que nos vosos peitos
reencenden as fontes matriciales
e os cruxoles do ser da nosa xente
coa voz que criou,
ás cinzas do pasado que destilan
nos úteros do tempo para vir…
aínda nós somos nós.

A mesma mao para o sacho e para a teta,
na Virxe e no trasno a mesma fe,
un agarimo ao neno,
outro agarimo
a benquerida sombra que deixara
no leito de follatos
o home que foi voso aquela noite.
Firmes seos de nai onde amadriga
das sementes o celme
para recebar as íntimas fontelas
das que recibe o seu feitío o ser,
e para fundir nos eslabóns do sangue
os acentos no pobo xenerados,
o fomento da loita,
a vontade de amar e residir.
Rústicas nais de entranas repartidas
entre os fillos e os eidos,
cal se nos hemisferios da crianza
tamén zugarán os meniños leite
das úberes da Terra.
Eu sinto día e noite a me roer
a cega dor da vosa carne lúcida,
parideira de brancas andoriñas
no cedo xa tolleita para o amor,
a se trocar varona de mantelo,
sempre coa sorte revirada en trinca
ao timoeiro da pobreza.
Tamén sinto a desonda
do voso matriarcado escurecido,
orfo de lúa e de luceiro orfo,
a devalar axiña
sobre os areales do presente
e cara as parameiras do porvir.
E se sinto unha esperanza,
ou na destinación do noso pobo
ou na perpetuación do noso ser,
arquiveiras da esencia dunha raza!
non é senón aquela
que aínda podemos pór agora e sempre
na virtude baril do voso leite.





http://www.valentinpazandrade.es/gl/inicio

Comentarios

Publicacións populares