Letras Galegas 2012
Illa do amor, illa da morte
Empréstame, Meendinho, tua voce meioeval,
aquela que o de Cangas e Martín tamén tiñan.
A voz que na cantiga de San Simon illeiro,
como o cisne migrado no seu niñal luciras...
Empréstame, Meendinho, tua voce lembradoira,
e que doblen os sinos da ermida "ante o altar",
polo fin sanguiñento que un día iría a ter
a illa que nascera baixo o sino de amare.
"Cercaron" a tua amiga "ondas que grandes son",
triste espera que foi de "amor do meu amigo"
en solpores de ouro e noites de luar,
que co tempo serían antehoras do crime.
Tua amiga "barqueiro" nin "remado" tuvera,
mais a "morrer fremosa" no "mar maior"
se aviña; os fusiles un día outras ondas levaron
transvirando pra morte o sino dos amores.
Pois viñeron os días da trinca de vermellos;
das listas amañadas pola mao de ninguén,
das noites desveladas a corazón batente,
dos corpos derrubados no veiral dos arcéns.
As noites de arrepío rente dos cabezales
de chaves que tilitan por corredor deseerto,
das sacas a sinistra luzada dos menceres
dos disparos que estouran o xelo dos silencios.
Devolvo, meu Meendinho, tua lembranza ao sono
a paxina máis nidia que viviu San Simón.
A illa dos amore pra a morte requisada,
con predestiño a groria que o malfado crebóu.
Devolvo teu amor a coa delor eu fico,
no anceio de que volva a poesía a ser,
aquel verbo de luz que a San Simón prestaras,
ben alleo a pauliña que ainda viría a ter.
Cen chaves de sombra
Valetín Paz-Andrade
Fotografía de Roque Soto
Comentarios