En busca da cagalla do lagarto

Aquí che deixo, meu peito canso, aquí

che deixo,

aquí che deixo neste branco papel trillado, neste

percuro das horas.

Quen eres -perguntaranche-, quen eres?

Son a néboa que anda soia, son o sol

que quenta as queixas, dos camiños

son o farto,

son o sono que rixe

mundo que verte tempo,

son o berro caladiño entre arranque-brío de sono morto.

Das cousas que non se atopan

tamén son,

das ondas que soio van, van e van,

delas son,

de cando veñen e vein vindo

delas son. Son o ledo daquel sono -terra de sin pisadas,

soio remaxe das cousas-.

Papel branco,

trillado,

papel,

berra,

berra entres os fortes

desde onde as miñas verbas che magoan.