Poema nuclear

¡Qué ben, que a bomba ven co seu rebombio!
A bomba, ¡bong!, a bomba, bon amigo
A bomba con aramios, con formigas,
con fornos pra asar meniños loiros,
A bomba ten lombrices, bombardinos,
vermes de luz, bombillas fluorescentes,
peixes de chumbo, vómitos, anémonas,
esterco de cobalto hidroxenado,
martelos, ferraduras, matarratos,

A bomba, bong, A bomba, bon amigo
Con átomos que estoupan en caeia
e creban as cadeias que nos atan:

Os outos edificios
Os outos funcionarios
Os outos financeiros
Os outos ideais
¡Todo será borralla radioaitiva!

As estúpidas nais que paren fillos
polvo serán, mais polvo namorado

Os estúpidos pais, as prostitutas,
as grandes damas de beneficencia,
magnates e mangantes, grandes cruces,
altezas, excelencias, eminencias,
cabaleiros cubertos, descubertos,
nada serán meu ben,si a bomba ven,
nada o amor, e nada a morte morta
con bendiciós e plenas indulxencias

¡Qué ben, que a bomba ven! Nun instantiño
a amable primavera fise cinza
de vagos isotopos placentarios,
de letales surrisas derretidas
baixo un arco de átomos triunfaes.

A bomba, ¡bong! A bomba co seu bombo
de setas e volutas abombadas
axiña ven, vela ahi ven, bon amigo.

Estános ben! ¡Está ben! Está bon!

¡¡¡¡Booong!!!



O soño sulagado
Celso Emilio Ferreiro







Comentarios

Publicacións populares