Outros enfoques 

Fotógrafos anónimos de axencia. Este espazo vai adicado a homes e mulleres que dende os primeiros tempos da fotografía contribuiron a captar e difundir imaxes que no asinaban. Ás veces, o asunto máis local trascendía fóra do seu territorio como esta postal de 1920 na rúa De la Paix de París, onde as midinettes -modistiñas- celebraban a súa festa lucindo as cofias que as identificaba como traballadoras, un ramo que colleu sona universal na capital francesa grazas as costureiras.

François Beranger (1937-2003) foi un cantautor francés do que xa teño aproveitado algunha canción para acompañar imáxenes. Nesta ocasión utilizo a peza orixinal Pour ma grand-mere, que sen dúbida ten que ver coas rapazas da fotografía.


A miña avoa

A miña avoa, que era de Clamecy
Palmou na súa camiña
No hospital de Montargis.
Foise a reunir co seu home
Aquel ao que chamaba querido
Unha mañá deste podrecido inverno.

A miña avoa era de Clamecy
Era unha que cantaba sempre
Nos seus tempos novos, aos vinte anos.
Hai que aclarar que era modista
E que nos obradoiros de miseria
Un crese nunha paxareira.

Nos barrios dos obradoiros
Dos obradoiros de costura
Había que ver como ata a última mona
Ía enxaezada como unha rentista.
Non se sabe o que facían
Para ir vestidas como princesas.

Cando saían dos talleres
Tras dez ou once horas de traballo
As rúas enchíanse de belezas:
As sombreireiras, as pantaloneiras
As modistiñas, os botóns
As aprendizas, as mestras.

Baixo os seus bonitos vestidos e os seus polisóns
Baixo as súas churreiras, as súas levitas
Baixo os seus moños como castelos
Baixo os seus perifollos de catro cadelas
Estaba a carne nova
Marcada xa pola escravitude.

A elegancia da Cidade da Luz
Non a fixeron os ricos.
Ademais, os ricos, xa se sabe,
Chegan coa pasta
Cun xesto redondo sacan o parné
E así pagan a suor e as doce horas.
Doce horas ao día, seis días seguidos
O cu mallado, os riles rebentados

O peito afundido, os dedos picados
Os ollos arroibados... e cantaban
Cantaban cancións alegres
De porvir radiante, de amor eterno.

As poliñas daquel tempo
Levaban moi alto, como unha bandeira
Unha especie de arrogancia orgullosa.
Era mellor que buscar o esquecemento
Logo dunhas xornadas non moi felices
Nunha copa de augardente ou de anís.

Á miña avoa, que era de Clamecy
Que acaba de palmar na súa camiña.
A ela, que cantou toda a súa vida,
A xeito de adeus e de grazas
Dedico esta cancionciña
Un día deste inverno podrecido.







Comentarios

Publicacións populares