E conviría tamén falar do adovío gráfico dos seus libros, adovío que non é un complemento suntuario dos poemas, senón que plástica e lingoaxe intégrase nun conxunto maxistralmente acorde, espléndida artesanía que fai do libro, como ouxeto, materia noble. E falar da poesía de Seoane, obligaríanos tamén a falar do home, do loitador, do polemista incansabel, do creador de misiós radiofónicas, de editoras, de revistas, sempre con Galicia como preocupación única e arraizada. ¿Por qué, pois non lembrar ao Seoane home, ca súa paixón, ca difícil pacencia, cas iras súbitas cando albisca aínda que só sexa a soma dun aldraxe aos homes que sinte como seus, aos homes que compartiu o desterro? Home e poesía, e pintura, e alma toda, reflexos concordes e diversos dun dos homes máis honestos i eficaces xurdidos da terra galega.
Limiar da Obra Poética, de Luís Seoane (1910-1979)
Basilio Losada (1930)
Gravados e lustraccóns de Luís Seoane
Comentarios