A vella non paraba de gaba-la súa felicidade
A vella non paraba de gaba-la súa felicidade - Cousas de CastelaoA vella non paraba de gaba-la súa felicidade.
— Esta rapaza baixou do Ceo para ledicia da miña vellez. Un anxo que me mandou o Noso Señor. Unha froliña bonita que nasceu no meu corpo de terra. ¡Ais, que sería de min, soia no mundo, sen agarimo de ninguén!
A vella sigue debullando gabanzas.
— Esta miña filla é unha santa, porque as súas mans saben esvaer doores e curar feridas. Ela encheu de luz a miña noite e fixo quence-la miña vellez. ¡Que sería de min, orfiña de todo, a morrer esterricada nun camiño calquera!
A vella segue a súa ledaíña de gabanzas.
— O meu corpo perdeu os seus remos, pero velaí están rexos e fortes os remos da miña rapaza. Cando cansaron os meus brazos, traballaron os brazos dela. Cando as xiadas embazaron os vidros das miñas fiestras, eu aínda vexo camiños polos ollos limpos da miña filla. ¡Ai, que sería de min!
Dos beizos chuchados da vella van saído parolas acesas de contentamento.
— Ela era miña filla e agora é miña nai. ¡Que sería de min sen esta naiciña que me agarima! ¡Ai, e cando eu morra terei quen pregue por min ó Ceo!
A vella sigue arreo gabando a súa felicidade.
Un día pergunteille á vella:
— ¿Quen foi o pai da súa filla?
E a vella respondeume:
— Non sei como se chamaba; pero… ¡abenzoado sexa o seu nome!
The old woman doesn`t stop praising her happiness
'This girl came down from heaven to cheer my old age. An angel sent from God. A pretty flower born in my body of earth. Ah, what would I do, all alone in the world, with no one to look after me!'
The old woman carries on shelling out praise.
'This daughter of mine is a saint. Her miraculous hand know how to banish pain and heal wounds. She filled my night with light and warmed my old age. Ah, what would I do, a poor little orphan left to die at the side of some road!'
The old woman carries on her litany of praise.
'My body lost its oars, but there, strong and sturdy, werw the oars of my daughter. When my arms grew tired, hers took their place. When frost coated the glass of my windows. I could still see the way through her clear eyes. Ah, what would I do!'
From the old woman's wizened lips come words burning with contentment.
'She was my daughter and now she's my mother. What would I do without this mother to look after me! Ah, and when I die, I'll have someone to pray for mi heaven.'
The old woman carries on constantly praising her happines.
One day, I asked the old woman:
'Who was your daughter's father?'
And the old woman answered me:
'I don't know what he was called, but... a blessing on his name!'
Cousas
Castelao
Debuxos de Castelao
Comentarios