...
...
Eu sentiría que os carros do meu país pararan de andar polas rúas das nosas cidades, e pararan de laiarse nos nosos camiños aldeáns. Eu sentiría que foran desaparecendo un tras outros, dise xeito calmo e impracábele con que desaparecen as cousas que non han de volver. Eu sei que choraría se soupera que logo, ao paso duns anos, non ía quedar dos nosos carros outra lembranza que os versos de Cabanillas, que foi o seu Homero, e que os libros de Xaquín Lorenzo que vai ser o seu Herodoto.
Teñen desaparecido tantas cousas! Teñen desaparecido vestidos, enseres, verbas e xiros da nosa fala; e a fala mesma vaise esvaíndo como unha brétema que corre o vento. E morreron crencias e costumeiras e bailes e músicas e cántigas; e árase, e seitúrase, réndase caladamente, ou ao son dunha cantaruxa que veu quen sabe de onde. E se todo isto se foi, é de coidar que o carro vaise con istas cousas que eran a súas irmás, as súas amigas e as súas compañeiras.
Mais cando todo isto que foi xa non sexa, quedará Galicia? Haberá algo nos galegos de entón que os faga resucitar de entre os corpos mortos das súas propias criaciós, ou nascerán dises corpos mortos novas cousas, como nas <Xeórxicas> nascen os enxames das abellas das carnizas dos animaes?
Quen sabe! Mais compre irese afaguendo á idea de que sexa o derradeiro carro, o que deite o derradeiro laio sobre o cadavre da nosa terra.
1955
Florentino L. Cuevillas
Fotografías de © Blanco e © Merino
Comentarios