Unha equivocación
Hai anos, cando eu era estudante dos primeiros anos do bacharelato, escoiteille unha conferencia a un padre xesuíta que estaba na cidade de Hiroxima o 6 de agosto do ano 1945, o día que botaron a primeira bomba atómica. De todos os horrores que nos contou a un pequeño grupo de rapaciños asombrados, recordo dous. O primeiro, o que sucedeu cun home que estaba subido a unha escaleira de man, reparando algún desperfecto na rúa: non quedou del otura cousa que a súa sombra gravada no chan.
O segundo horror referíase
a unha nena que se bañaba na baía no momento da explosión, mentres
a súa nai a contemplaba desde terra. De súpeto, a nena converteuse
nunha especie de espectro branco e desapareceu, como transformada en
aire. A nai, que se tirou á auga, foi rescatada co corpo totalmente
abrasado.
Acabo de ler nun semanario
americano a reseña dunha biografía dedicada a James B. Conant, un
dos responsables daquela traxedia. Das poucas plabras que empregou na
súa vida para referirse a aquel acto, unha foi para dicir que o
bombardeo de Hiroshima fora unha decisión “sensata”. Respecto de
Nagasaqui, destruída tres días despois, dixo que se tratou dunha
“equivocación”. Non me consta en absoluto comprender o que quixo
dicir, pero esas palabras, sen dúbida intelixentes, deslexitiman un
corazón.
Esta columna publicouse
orixinalmente o 22 de xullo de 1994.
Comentarios