Máximo Ramos, bohemio errabundo (I)
Unha concisa necrolóxica dunha ducia de recortadas liñas no diario ABC de Madrid, con data do cuarto sábado do bisesto febreiro de 1944, recollía o pasamento do pintor, debuxante, grabador e ilustrador, Máximo Ramos, ferrolán de nacemento que da carreira mariña á que estaba predestinado por motivos familiares soamente preferiu a viaxe aventureira, libre de disciplina, que profesou xa na treintena fuxindo da ameaza da cativeza económica que lle acompañou a maior parte da súa vida, existencia de consumado artista que rematou aos 63 anos unha traizoeira pneumonía nos esfameados anos 40 da posguerra española.
Con todo, a comezos dos 40, cando a maioría dos membros da súa bohemia xeración xa desapareceran por inevitable cambio xeracional na arte e literatura, por morte anónima e con escaso rastro do seu legado ou vítima da represión tras a guerra, Máximo Ramos conseguiu outra medalla en La Exposición Nacional de Bellas Artes de 1941, por un dos seus gravados: "Las dos viudas" e unha praza de profesor nun centro educativo de Madrid.
Unha concisa necrolóxica dunha ducia de recortadas liñas no diario ABC de Madrid, con data do cuarto sábado do bisesto febreiro de 1944, recollía o pasamento do pintor, debuxante, grabador e ilustrador, Máximo Ramos, ferrolán de nacemento que da carreira mariña á que estaba predestinado por motivos familiares soamente preferiu a viaxe aventureira, libre de disciplina, que profesou xa na treintena fuxindo da ameaza da cativeza económica que lle acompañou a maior parte da súa vida, existencia de consumado artista que rematou aos 63 anos unha traizoeira pneumonía nos esfameados anos 40 da posguerra española.
Con todo, a comezos dos 40, cando a maioría dos membros da súa bohemia xeración xa desapareceran por inevitable cambio xeracional na arte e literatura, por morte anónima e con escaso rastro do seu legado ou vítima da represión tras a guerra, Máximo Ramos conseguiu outra medalla en La Exposición Nacional de Bellas Artes de 1941, por un dos seus gravados: "Las dos viudas" e unha praza de profesor nun centro educativo de Madrid.
1941
1934
El señor alcalde
Del viejo Madrid
La riada
A calidade da obra do ferrolán está recoñecida sen dúbida por crítica e público que recoñecen o amplo catálogo do artista galego, de quen unha boa parte dos seus admiradores decántanse pola súa laboura como gravador que xa fora recoñecido cunha anterior medalla (1934) grazas a "Mi abuelo el pirata". Pero a guerra civil que lle fixo sair de Madrid cara o Nordés para recalar en San Sebastián, oriéntao ás publicacións nacionais -Fotos, e desa etapa en publicacións do novo réxime, onde, entre outras habilidades, queda rexistrada a súa boa man e agudeza para o desenvolvemento de tiras cómicas, destrezas que xa tivo ocasión de demostrar anteriormente.
1913
1932
1937
1937
O Madrid de finais da primeira década do século XX recibiu a Máximo Ramos como a un dos tantos artistas que pululaban por rúas, cafés, redaccións e demais lugares de reunión nos que aínda se rebelan contra o capitalismo e o aburguesamento. O ferrollano, con todo, tivo a sorte de contar con certa estabilidade ao ser reclamado por diferentes revistas ilustradas e variadas coleccións de novelas que tentaban alcanzar o éxito no parnaso das letras ocupado en primeiro lugar por aqueles supostos regeneracionistas xurdidos co desastre do 98, quen, á súa vez, deixarían paso a vangardas e, despois, aos novos creadores do 27.
A marca do ferrolán déixase sentir con especial forza na La Esfera, Blanco y Negro ou El Nuevo Mundo. A marca do ferrolán déixase sentir con especial fortaleza na Esfera, Branco e Negro ou O Novo Mundo, en cuxas páxinas se advirten as tendencias e os cambios adoptados por Máximo Ramos, quen deixou o costumismo da súa terra para adaptarse a outras correntes máis cosmopolitas: impresionismo, prerrafaelismo, modernismo, neorromanticismo e art déco.
Comentarios