Para ir a Dubechnia levanteime moi cedo, á saída do sol. Na nosa Bolshaia Dvorianskaja non había nin unha alma, aínda durmía todo o mundo e os meus pasos resoaban solitarios e xordos. Os negrillos, cubertos de orballo, enchían o aire de maino recendo. Sentíame triste e non desexaba saír da cidade. Eu quería á miña cidade natal. Parecíame tan fermosa e entrañable! Quería aquelas árbores e arbustos, as tranquilas mañá asolladas, o son das nosas campás; mais, as persoas con quen vivía nesa cidade, resultábanme aburridas e estrañas e ás veces ata ruines. A elas non as quería nin as comprendía.
Ninguén me trataba con tan pouca piedade como quen aínda non facía moito eran persoas sinxelas e gañáronse o pan con algunha faena ruda. Cando pasaba entre as fileiras de postos do mercado, ao chegar á altura dun deles -unha ferraxería´- botábanme auga encima como por casualidade, e unha vez ata me arroxaron un pau. Un vello de pelo branco, peixeiro, plantóuseme no medio do camiño e dixo, mirándome airado: -Non es ti quen me dá mágoa, zopenco, senón o teu pai! Os coñecidos ao cruzarse comigo, sentíanse enturbados, non sei por que. Uns mirábanme coma se fose un estrafalario e un pallaso, outros sentían mágoa de min, uns terceiros non sabían como tratarme; era difícil comprendelos.
Xuntos tomabamos o té, cociñabamos ou nos pasabamos horas enteiras sentados, en silencio, esperando a que amainara a choiva. Unha vez cando Stepán foise a unha feira, Masha pasou no muíño toda a noite. Cando nos levantamos, non había modo de adiviñar que hora era, pois as nubes de choiva cubrían todo o ceo; só cantaban os soñolentos galos de Dubechnia e gritaban os angazos no prado; aínda moi cedo... Baixamos a miña muller e eu á carricova e sacamos a nasa que a véspera botara Stepán en presenza nosa.Estremecíanse ela unha gran perca e retorcíase, movendo ameazador a súas tenaces, un cangrexo.
—Sóltaos —dixo Masha—. Que sexan felices eles tamén.
Ás veces xunto á tumba atopo a Aniuta Blágovo. Saudámonos e permanecemos silenciosos ou falamos de Cleopatra, da súa filla, do triste que é vivir neste mundo. Logo, ao saír do cemiterio, camiñamos en silencio, e ela acurta adrede o paso para estar máis tempo ao meu lado. A nena, contenta, feliz, entornando os ollos por mor da resplandecente luz do día, ríndose, tende as manciñas cara a Aniuta Blágovo; detémonos e acariñamos xuntos á graciosa meniña.
Cando entramos na cidade, Aniuta Blágovo, emocionada e coas fazulas tinguidas de rubor, despídese de min e prosegue o seu camiño soa, moi formal, seria... E ninguén, ao mirala, podería figurarse que ela acaba de camiñar ao meu lado e que mesmo acariñou á pequena.
1896.
A miña vida
Anton Chejov
Ilustracións de Jesús Gabán
Club Joven Bruguera
22
Ediciones Íntegras e Ilustradas
Barcelona
1ª edición
xunio, 1981
Comentarios