A parada confundida
Para quen aborrece a casa inhóspita, o refuxio preferido nas tardes frías sempre é o cine. A paixón de Marcovaldo eran as películas en color, na pantalla grande que permite abraz-los máis amplos horizontes: pradeiras, montañas rocosas, selvas ecuatoriales, illas onde se vive coroado de flores. Vía a película dúas veces, só saía cando pechaban o cine; e seguía habitando in mente aquelas paisaxes, respirando aquelas cores. Pero volver á casa na tarde chuviosa, esperar na parada do tranvía número 30, constatar que a súa vida non coñecería outro escenario máis que o tranvía, semáforos, locais de semisoto, fogóns de gas, roupa tendida, almacéns e repartos de paquetes, facían esfumarse o esplendor da película nunha tristura descorida e gris.
Aquela tarde a película que vira desenrolábase nas selvas da India: dos matos palúdicos alzábanse nubes e vapores, e as serpes subían polas lianas e aganchaban nas estatuas dos antigos templos engolidos pola xungla.
Á saída do cine, abriu os ollos na rúa, volveu pechalos, abrilos: non vía nada. Absolutamente nada. Nin a un palmo do nariz. Nas horas en que estivera dentro, a néboa invadira a cidade, unha néboa mesta, opaca, que envolvía as cousas e os ruídos, aplanaba as distancias nun espacio sen dimensións, mesturaba as luces dentro da escuridade, transformándoas en resplandores sen forma nin lugar.
Marcovaldo
Italo Calvino
Comentarios