A memoria da casa
Candela Pérez Tejelo
Alí estaba a casa da bisavoa. O lugar chega a min en forma de anécdotas, reprodúcense nas palabras os seus contornos. Subimos por un camiño de terra. O lugar semella estar escondido entre o mato, como se houbese que mergullarse na memoria para descubrilo. Dous ou tres veráns atrás, a avoa e a súa irmá subiran esas costas sen se cansar, a pesar da idade. Era a ilusión a que lle movía os pés. A chamada da terra que tiraba delas.
Ao chegar ao alto non quedaba nada. Dous muros en pé, algún tabique, anacos de louza polo chan. A realidade de abandono rachaba o soño, a imaxe intacta que permanecía na memoria. Demos coa casa nunha revolta do carreiro. Rodeando. Un muro que acoutaba un terreo de eira e árbores onde pacían as ovellas. Miña nai recoñece a casa. Vese con seis anos saíndo ao patio pola ventá da cociña. Recorda un forno de leña e un escano. Unhas camas moi altas ás que había que subir cun taborete (aínda que isto pode ser a impresión do mundo vista pola estatura dunha nena). Entramos nun patio cheo de silveiras, descubrimos a bodega ao fondo, construída sobre a pedra. Subimos por unhas escaleiras até a cociña, os dormitorios, a galería xa caída. Os muros, sorprendentemente fortes, seguían en pé. Hai restos de cinza nunha parede onde parecía estar antes unha cheminé.
Mamá toca a dobre porta da cociña coa palma da man: sente a enerxía. Recordará a madeira, a materia, as pegadas das persoas que a habitaron, que a tocaron tantas veces? Dani atopa unha antiga vaixela de porcelana. Quere reconstruíla. Di que voltaremos outro día por máis tesouros. Cando chegamos de regreso, dálle un cravo de ferro da casa á avoa como recordo. A avoa agradece o detalle e gárdao amodo na carteira.
- Que che pareceron as marxes da nosa historia? - pregúntame miña nai, pousando o abrigo. Eu penso nesa maneira de levar a historia enriba, de termar dela non como un peso, senón como unha compaña.
Despois de cear, pasamos ben unha hora cantando na cociña. Había unha especie de redención necesaria nese canto. De ritual.
Candela Pérez Tejelo
Alí estaba a casa da bisavoa. O lugar chega a min en forma de anécdotas, reprodúcense nas palabras os seus contornos. Subimos por un camiño de terra. O lugar semella estar escondido entre o mato, como se houbese que mergullarse na memoria para descubrilo. Dous ou tres veráns atrás, a avoa e a súa irmá subiran esas costas sen se cansar, a pesar da idade. Era a ilusión a que lle movía os pés. A chamada da terra que tiraba delas.
Despois de cear, pasamos ben unha hora cantando na cociña. Había unha especie de redención necesaria nese canto. De ritual.
Fotografías de © Candela Pérez Tejelo
Comentarios