Esa visible escuridade
William Styron (1925-2006) deixou varias novelas que o converten nun dos principais escritores da literatura estadounidense da segunda metade do século XX. Con todo, nesta ocasión a obra aquí apuntada aparece dentro dun xénero que se pode dicir que non foi moi transitado polo Premio Pulitzer de 1968. Trátase de "Esa visible escuridade", subtitulada "Memoria da tolemia", acorde cunha dramática experiencia do autor, utilizada en principio como conferencia nun simposio sobre problemas psiquiátricos, que no caso de Styron centrábase na depresión que padeceu a partir de 1985 e obrigouno a internarse nun hospital para facer fronte a tanto padecemento.
Ao final do libro, despois dun interesante repaso por almas e corpos torturados pola mesma enfermidade, principalmente dos de persoas do ámbito artístico: escritores, cineastas e pintores, o autor recolle a modo de exemplo os acertados versos de quen como el entrou no territorio da depresión, Dante Alighieri, que deixou escrito na súa obra máis coñecida, é dicir na Divina Comedia: "A metade do camiño da vida/ Vin atoparme nunha selva escura,/ Coa dereita senda xa perdida".
O primeiro aviso de comezo do seu camiñar cara ao encontro non desexado desa visible escuridade produciuse no caso de Styron no ano 1985, en París, cidade na que anteriormente viviu unha tempada durante os seus comezos de escritor, coñecido entón no seu país de orixe como unha das máis firmes promesas da narrativa estadounidense, o cal chegaría producirse moito antes de ser alcanzado de cheo polo abatemento. Hai que lembrar que, tras a publicación de "Tendidos na escuridade" (1951), houbo, entre outras importantes obras, "A longa marcha" (1952), "Esta casa en chamas" (1960), "As confesións de Nat Turner" (1968) e "A decisión de Sophie" (1980).
Foi tras a publicación de "A decisión de Sophie", levada ao cinema con éxito, cando Styron comezou a sentirse acosado por trastornos psiquiátricos que mesmo o levaron a pensar no suicidio, por iso non é raro a comprensión recollida nas súas páxinas daquelas persoas que tras fracasar na súa abordaxe do sufrimento decidiron quitarse a vida.
Trala morte de Styron, en concreto en 2009, apareceron cinco contos reunidos baixo o título The Suicide Run, relatos da vida cuarteleira levada a cabo polo escritor norteamericano nos marines como preparatorio para a súa entrada en combate en Xapón, que non chegou a materializarse, e logo para participar na guerra de Corea, na que tampouco entrou por problemas na vista.
Destes contos, como o escrito en "Esa visible escuridade", a conclusión pode ser que tanto a guerra como a vida mesma parécense porque ambas non deixan de semellar en ocasións unha carreira cara o suicidio.
O escritor saíu ao final dese escuro túnel chamado depresión, noutros tempos melancolía, que afecta a todo tipo de persoas. Sobre a súa explicación aos pacientes non hai unha descrición exacta sobre o mal, sobre a súa orixe. Todo se limita ao ataque dos síntomas. A ciencia deu unha explicación ao feito de por que unhas persoas sucumben ante a enfermidade e outras resisten e logran saír.
Ao final desa visible escuridade, Styron volve utilizar os versos de Dante para lembrar que despois de soportar a desesperación máis aló da desesperación "outra vez contemplamos as estrelas". Segundo o escritor de Virginia, para os que moraron na selva escura da depresión e coñecido a súa indescritible agonía, o seu retorno do abismo non é diferente ao ascenso do poeta, subindo penosamente máis e máis ata saír das negras profundidades do inferno e emerxer por fin ao que el pdon da serenidade e a ledicia, e talvez esta sexa recompensa suficiente por soportar a desesperación máis aló da desesperación”
William Styron a nivel literario non volveu escribir unha novela como as que antes da súa enfermidade déranlle fama; segundo algún coñecido, o combate contra a depresión durou ata os seus últimos días, o cal, con todo, a pesar da súa fama de solitario e escribiu sobre o mundo e os seus habitantes. Foi case sempre o defensor da súa intimidade, mais non lle impediu axudar a persoas vítimas desa visible escuridade tan brillantemente descrita polo escritor estadounidense, sen dúbida o máis moderno dunha triloxía esencial da literatura dos Estados Unidos na que figuran por orde cronolóxica os tamén sureños Thomas Wolfe e William Faulker.
William Styron (1925-2006) deixou varias novelas que o converten nun dos principais escritores da literatura estadounidense da segunda metade do século XX. Con todo, nesta ocasión a obra aquí apuntada aparece dentro dun xénero que se pode dicir que non foi moi transitado polo Premio Pulitzer de 1968. Trátase de "Esa visible escuridade", subtitulada "Memoria da tolemia", acorde cunha dramática experiencia do autor, utilizada en principio como conferencia nun simposio sobre problemas psiquiátricos, que no caso de Styron centrábase na depresión que padeceu a partir de 1985 e obrigouno a internarse nun hospital para facer fronte a tanto padecemento.
O primeiro aviso de comezo do seu camiñar cara ao encontro non desexado desa visible escuridade produciuse no caso de Styron no ano 1985, en París, cidade na que anteriormente viviu unha tempada durante os seus comezos de escritor, coñecido entón no seu país de orixe como unha das máis firmes promesas da narrativa estadounidense, o cal chegaría producirse moito antes de ser alcanzado de cheo polo abatemento. Hai que lembrar que, tras a publicación de "Tendidos na escuridade" (1951), houbo, entre outras importantes obras, "A longa marcha" (1952), "Esta casa en chamas" (1960), "As confesións de Nat Turner" (1968) e "A decisión de Sophie" (1980).
Foi tras a publicación de "A decisión de Sophie", levada ao cinema con éxito, cando Styron comezou a sentirse acosado por trastornos psiquiátricos que mesmo o levaron a pensar no suicidio, por iso non é raro a comprensión recollida nas súas páxinas daquelas persoas que tras fracasar na súa abordaxe do sufrimento decidiron quitarse a vida.
Trala morte de Styron, en concreto en 2009, apareceron cinco contos reunidos baixo o título The Suicide Run, relatos da vida cuarteleira levada a cabo polo escritor norteamericano nos marines como preparatorio para a súa entrada en combate en Xapón, que non chegou a materializarse, e logo para participar na guerra de Corea, na que tampouco entrou por problemas na vista.
Destes contos, como o escrito en "Esa visible escuridade", a conclusión pode ser que tanto a guerra como a vida mesma parécense porque ambas non deixan de semellar en ocasións unha carreira cara o suicidio.
O escritor saíu ao final dese escuro túnel chamado depresión, noutros tempos melancolía, que afecta a todo tipo de persoas. Sobre a súa explicación aos pacientes non hai unha descrición exacta sobre o mal, sobre a súa orixe. Todo se limita ao ataque dos síntomas. A ciencia deu unha explicación ao feito de por que unhas persoas sucumben ante a enfermidade e outras resisten e logran saír.
Ao final desa visible escuridade, Styron volve utilizar os versos de Dante para lembrar que despois de soportar a desesperación máis aló da desesperación "outra vez contemplamos as estrelas". Segundo o escritor de Virginia, para os que moraron na selva escura da depresión e coñecido a súa indescritible agonía, o seu retorno do abismo non é diferente ao ascenso do poeta, subindo penosamente máis e máis ata saír das negras profundidades do inferno e emerxer por fin ao que el pdon da serenidade e a ledicia, e talvez esta sexa recompensa suficiente por soportar a desesperación máis aló da desesperación”
William Styron a nivel literario non volveu escribir unha novela como as que antes da súa enfermidade déranlle fama; segundo algún coñecido, o combate contra a depresión durou ata os seus últimos días, o cal, con todo, a pesar da súa fama de solitario e escribiu sobre o mundo e os seus habitantes. Foi case sempre o defensor da súa intimidade, mais non lle impediu axudar a persoas vítimas desa visible escuridade tan brillantemente descrita polo escritor estadounidense, sen dúbida o máis moderno dunha triloxía esencial da literatura dos Estados Unidos na que figuran por orde cronolóxica os tamén sureños Thomas Wolfe e William Faulker.
Comentarios