ALÁ ONDE SE ABRE EN PRAIAS A TENRURA
O barco de Luís Pimentel
Luís Pimentel morría inesperadamente na súa casa de Lugo, fai sesenta anos. Ata entón, finais da década de 1950, non se publicaron libros da súa autoría, aínda que a súa inquietude artística, que compaxinou coa profesión de médico, levouno a participar desde os anos vinte nos actos de carácter cultural e faladoiros de todo tipo que se desenvolvían na cidade que o viu nacer e morrer. Entre as súas colaboracións destacan as realizadas para a revista Ronsel, punto de encontro das vangardas artísticas que calaron fondo en toda Europa nos anos posteriores á I Guerra Mundial.
A influencia da denominada xeración do 27 sobre a poética de Luís Pimentel foi notoria. Nese sentido, Barco sin luces, ten algo de juanramoniana, pero nela latexa o humano, unha cotidianidad dura, vivida polo observador solitario que pasea as súas aflicións pola cidade provinciana, refuxio da súa alma en pena por un mundo condenado ao despropósito. Todo iso aparece en Barco sin luces, cuxos poemas Pimentel leu nalgunha ocasión aos amigos e coñecidos que compartían conversas na súa cidade natal: Lugo, pequena capital de provincia recollida tras as súas murallas de orixe romana.
Libro póstumo aparecido por primeira vez no ano 1960, prologado por Dámaso Alonso, Barco sin luces navega deixando o seu claro ronsel para levarnos, como dixo o gran filólogo e tamén poeta madrileño, “alá onde se abre en praias a tenrura, onde os medos adelgázanse sen chama, xunto ao presentimento nos seus alxibes, onde a dor profúndase en silencio e o mundo é xa silencio, alí onde a sensibilidade xa é música ou perfume. Alí é o reino estraño e orixinal de Luís Pimentel."
A poetisa e ensaísta literaria Luz Pozo Garza, pola súa banda, entende que "a poesía pimentaliana, non só a que se integra en Barco sin luces, déixase analizar dentro da liña simbolista, que constitúe o seu código estético dominante. Tamén hai secuencias, anacos de valor referencial nunha linguaxe discursivo; advírtese sobre todo en certos textos onde a referencia exterior serve de apoiatura básica, ou onde os acontecementos obxectivos alcanzan dimensións excepcionais."
As probas de libro para a súa publicación en versión galega de Barco sin luces desapareceron da imprenta de Nós en Santiago de Compostela durante o verán de 1936. Outras obras líricas de Luís Pimentel son Triscos (1950), Sombra do aire na herba (1959) e Obra inédita o non recopilada (1981) -por Araceli Herrero-. En 1990 dedicóuselle o Día dás Letras Galegas.
De Barco sin luces
Luís Pimentel morría inesperadamente na súa casa de Lugo, fai sesenta anos. Ata entón, finais da década de 1950, non se publicaron libros da súa autoría, aínda que a súa inquietude artística, que compaxinou coa profesión de médico, levouno a participar desde os anos vinte nos actos de carácter cultural e faladoiros de todo tipo que se desenvolvían na cidade que o viu nacer e morrer. Entre as súas colaboracións destacan as realizadas para a revista Ronsel, punto de encontro das vangardas artísticas que calaron fondo en toda Europa nos anos posteriores á I Guerra Mundial.
Libro póstumo aparecido por primeira vez no ano 1960, prologado por Dámaso Alonso, Barco sin luces navega deixando o seu claro ronsel para levarnos, como dixo o gran filólogo e tamén poeta madrileño, “alá onde se abre en praias a tenrura, onde os medos adelgázanse sen chama, xunto ao presentimento nos seus alxibes, onde a dor profúndase en silencio e o mundo é xa silencio, alí onde a sensibilidade xa é música ou perfume. Alí é o reino estraño e orixinal de Luís Pimentel."
A poetisa e ensaísta literaria Luz Pozo Garza, pola súa banda, entende que "a poesía pimentaliana, non só a que se integra en Barco sin luces, déixase analizar dentro da liña simbolista, que constitúe o seu código estético dominante. Tamén hai secuencias, anacos de valor referencial nunha linguaxe discursivo; advírtese sobre todo en certos textos onde a referencia exterior serve de apoiatura básica, ou onde os acontecementos obxectivos alcanzan dimensións excepcionais."
As probas de libro para a súa publicación en versión galega de Barco sin luces desapareceron da imprenta de Nós en Santiago de Compostela durante o verán de 1936. Outras obras líricas de Luís Pimentel son Triscos (1950), Sombra do aire na herba (1959) e Obra inédita o non recopilada (1981) -por Araceli Herrero-. En 1990 dedicóuselle o Día dás Letras Galegas.
Un mendigo en el quirófano
Se va sumiendo la carretera
en tus ojos.
Horas encendidas de grava
viven aún en tu humilde reloj de níquel…
Los ángeles azules del telégrafo
dieron sus alas para tus pobres
zapatos.
Rezan por ti de rodillas
los marcos de los kilómetros.
En la camilla,
está tibio de paisaje tu cayado;
y sobre el quirófano
ha caído una lluvia de campanas
y pájaros.
Níquel y cristal
se han inundado de campo.
De Barco sin luces
Comentarios