Crónica cantada dos silencios rotos
Fernando G. Lucini (Jaén, 1946) engadía ao seu labor de estudoso da música o libro, editado en 1998, Crónica cantada de los silencios rotos. Voces y cancións de autor 1963-1997 (Alianza editorial), unha publicación de case 400 páxinas que ofrece un intenso e fondo percorrido que vai máis aló da cronoloxía sobre un tempo pasado e das persoas que cantaron ao redor del.
Con vocación pedagóxica, que se agradece, Lucini lembra como en 1963 escoitou en disco EP -con catro cancións- de Raimon, entre elas a inesquecible Al vent, que para o autor do libro constituíron "unha especie de linguaxe da alma", que lle deu voz, abriu xanelas, apartou sombras, fixo libre, púxolle ás, alimentou tenruras, quitoulle medo á soidade, uniulle á xente... En fin comezou a sentir sensacións que quedarían recollidas nas palabras de Carlos Cano, que utilizou Lucini para a introdución da obra aquí citada.
Ademais da introdución referida, o libro céntrase nas seguintes partes: Y la palabra se hizo música, A la luz de los cantares, Epílogo, Retratos íntimos y Personajes, que interveñen nesta crónica cantada. Centos son os protagonistas desa Crónica que desde os primeiros días da década de 1960 comezaron cos seus cantos, unhas veces tomados de poetas, outras compostos por eles mesmos, pero todos co sinal da universalidade da canción popular que libre de barreiras aposta por un mundo mellor.
Pero para entender mellor esa parte da historia, entre 1963 e 1997, hai que ler a acertada crónica de Lucini, e darse conta de quen son os verdadeiros protagonistas dun tempo que por pasado non pode esquecerse, aínda que desde fai tempo hai unha intransixencia interesada e facer calar aos chamados cantautores, acusados de partidistas, aburridos, tristes e reiterativos, o cal non é verdade, senón todo o contrario, moitos, homes e mulleres, foron os que mantiveron con arte o seu compromiso cara a un mundo mellor mediante a canción.
Decenas de nomes quedan recollidos coas súas creacións máis representativas, como quedan na retina os centos de capas de discos, unhas urxentes, outras rompedoras e algunhas xa clásicas no eido da música popular.
E así volvendo ao autor do libro, cando foi comisario da exposición Voade cancións, voade! 50 anos de canción de autor en España, comparto as súas palabras:
"Latexados ao vent, de augas de abril, de unicornios azuis, de rabos de nube e de reparadores soños.
Latexados galopando, dacabalo do vento, anunciándonos que calquera noite pode saír o sol e convidándonos a non empobrecer os nosos soños...
Pasaron cincuenta anos e aínda hoxe permanece vivo, e continúa sendo necesario, ese balbordo de latexados entretecido ao ritmo de cancións e ao compás de palabras e de música da alma.
Por iso é polo que, na celebración do Cincuentenario da Canción de Autor, sigamos reafirmándonos como quen respira! no mesmo desexo e na mesma invocación: Voade, cancións, voade! Voa o amor e nas súas ás, o home e a liberdade".
Fernando G. Lucini (Jaén, 1946) engadía ao seu labor de estudoso da música o libro, editado en 1998, Crónica cantada de los silencios rotos. Voces y cancións de autor 1963-1997 (Alianza editorial), unha publicación de case 400 páxinas que ofrece un intenso e fondo percorrido que vai máis aló da cronoloxía sobre un tempo pasado e das persoas que cantaron ao redor del.
Con vocación pedagóxica, que se agradece, Lucini lembra como en 1963 escoitou en disco EP -con catro cancións- de Raimon, entre elas a inesquecible Al vent, que para o autor do libro constituíron "unha especie de linguaxe da alma", que lle deu voz, abriu xanelas, apartou sombras, fixo libre, púxolle ás, alimentou tenruras, quitoulle medo á soidade, uniulle á xente... En fin comezou a sentir sensacións que quedarían recollidas nas palabras de Carlos Cano, que utilizou Lucini para a introdución da obra aquí citada.
Ademais da introdución referida, o libro céntrase nas seguintes partes: Y la palabra se hizo música, A la luz de los cantares, Epílogo, Retratos íntimos y Personajes, que interveñen nesta crónica cantada. Centos son os protagonistas desa Crónica que desde os primeiros días da década de 1960 comezaron cos seus cantos, unhas veces tomados de poetas, outras compostos por eles mesmos, pero todos co sinal da universalidade da canción popular que libre de barreiras aposta por un mundo mellor.
Pero para entender mellor esa parte da historia, entre 1963 e 1997, hai que ler a acertada crónica de Lucini, e darse conta de quen son os verdadeiros protagonistas dun tempo que por pasado non pode esquecerse, aínda que desde fai tempo hai unha intransixencia interesada e facer calar aos chamados cantautores, acusados de partidistas, aburridos, tristes e reiterativos, o cal non é verdade, senón todo o contrario, moitos, homes e mulleres, foron os que mantiveron con arte o seu compromiso cara a un mundo mellor mediante a canción.
Decenas de nomes quedan recollidos coas súas creacións máis representativas, como quedan na retina os centos de capas de discos, unhas urxentes, outras rompedoras e algunhas xa clásicas no eido da música popular.
Caricaturas de © Alfredo González
E así volvendo ao autor do libro, cando foi comisario da exposición Voade cancións, voade! 50 anos de canción de autor en España, comparto as súas palabras:
"Latexados ao vent, de augas de abril, de unicornios azuis, de rabos de nube e de reparadores soños.
Latexados galopando, dacabalo do vento, anunciándonos que calquera noite pode saír o sol e convidándonos a non empobrecer os nosos soños...
Pasaron cincuenta anos e aínda hoxe permanece vivo, e continúa sendo necesario, ese balbordo de latexados entretecido ao ritmo de cancións e ao compás de palabras e de música da alma.
Por iso é polo que, na celebración do Cincuentenario da Canción de Autor, sigamos reafirmándonos como quen respira! no mesmo desexo e na mesma invocación: Voade, cancións, voade! Voa o amor e nas súas ás, o home e a liberdade".
Comentarios