O capitán Rasputín era un home que podía infundir temor, ou só inquedanza, incluso incomodidade pero tamén interese, dependendo de quen fose o seu interlocutor e, sobre todo, do seu estado de ánimo nese momento, posto que podía mudar con brusquidade e sen máis entráballe arroutadas. Tiña un rostro alongado, anguloso e osudo no que destacaba un nariz groso e aguzado coma o peteiro dun paxaro. Unha longa barba cor de acibeche agromáballe un pouco máis abaixo das fazulas, moi marcadas e saíntes; o cabelo, mesto e enguedellado, era dun negro tan escuro que desprendía reflexos azulados; pero o mellor eran os ollos. Azuis, clarísimos, penetrantes e fríos coma dous caramelos de xeo.
A súa ollada fonda disparábase, golpeaba punzante e logo cravábase, inmóbil, dunha fixeza de estatua que facía albo nos seus mariñeiros impoñéndose moito mellor que as súas escasas palabras.
En 1905, na época da guerra ruso-xaponesa, desertara do rexemento de fusileiros siberianos e, a partir de entón, iniciar a fuxida, a vagabundaxe que o levou dende a tundra ata as planicies da Manchuria. Sucio, esfarrapado e morto de fame chegara a Tientsin, no golfo de Hopei, un dos portos máis importantes de China setentrional. Foi precisamente alí onde viu por primeira vez o mar e comprendeu de inmediato a inmensas posibilidades de aventura, ganancia e troco que ofrecía. Abondaba con se embarcar nun navío que partise dun porto de China para se atopar ao cabo duns cantos meses entre descoñecidos, nun mundo completamente novo, diferente: xa fose Sudamérica ou África, Nova Guinea ou Australia, as posibilidades eran infinitas e o pasado, tan só unha lembranza afastada. Así, sen vaciliar un instante, o fusileiro siberiano pasou de desertor a mariñeiro.
Hugo Pratt
Debuxos de © Hugo Pratt
Comentarios