A Silvia
Aínda lembras
da túa vida mortal, Silvia, aquel tempo,
no que a beldade resplandecía
nos teus ollos fuxidíos e rintes,
e alegre e pensativa, os limiares
xuvenís cruzabas?
da túa vida mortal, Silvia, aquel tempo,
no que a beldade resplandecía
nos teus ollos fuxidíos e rintes,
e alegre e pensativa, os limiares
xuvenís cruzabas?
Resoaban as calmas
estancias, e as rúas
veciñas co teu canto inesgotable,
mentres aos labores femininos
sentábasche, ditosa
daquel vago futuro dos teus soños.
Era o maio recedente: e ti adoitabas
pasar o día así.
Eu os gratos estudos
talvez deixando e os suados pregos,
que a miña temperá idade
gastaban e de min a mellor parte,
nos balcóns do fogar paterno
escoitaba o son da túa voz
e a túa man lixeira
percorrendo a tea cansa.
Miraba o ceo calmo,
os dourados camiños e os hortos,
e alá o afastado mar, e alá os montes.
Lingua mortal non di
o que a miña alma sentía.
Que doces pensamentos
que esperanzas, que latexos, oh Silvia!
Como a vida humana
e o hado contemplabamos!
Cando lembro tantas ilusións,
atafégame un sentimento
acedo e sen consolo,
e vólveme a doer a miña desventura.
Oh ti, natureza,
por que non dás despois
o que un día prometes? por que tanto
enganas aos teus fillos?
Antes que o frío murchase o prado,
de estraña enfermidade presa e vencida,
morriches, oh a miña tenrura, sen que vises
as flores da túa idade;
non alegraba a túa alma
o doce eloxio ou das negras trenzas
ou da túa vista esquiva e amorosa;
nin contigo nas festas as amigas
de amoríos falaban.
Tamén morreron pronto
as miñas doces esperanzas: aos meus anos
tamén lles negou o hado
a mocidade. Ah, como,
como pasaches, cara compañeira
da miña primeira idade,
a miña chorada ilusión!
É este o mundo aquel? Estas as obras,
o amor, os sucesos, os praceres
dos que tanto entre os dous falabamos?
esta é a sorte da raza humana?
Ao chegar a verdade
ti, mísera, caíche: e coa man
a fría morte e a espida tumba
de lonxe sinalabas.
Giacomo Leopardi
Pintura de Giovanni Segantini
Comentarios