Os feitos son estes un
cancro no teu estómago deixoume sen pai
aos dous anos
Nunca preguntei por ti nunca souben
os teus aniversarios nin a data do teu funeral
& sempre crin que eras enxeñeiro
ata que nalgún lado escoitei que ti
tampouco entendías de números & ese día
asumín que quizá che gustou saber
que son poeta
Case alcanzo a túa idade papá o meu noivo xa é tres anos máis grande que ti
& cando pelexamos penso
que me aconsellarías facer pero que pode aconsellarme
un home-a-medias un home débil que non coñezo & que non tivo as forzas
para quedar a facer o que tiña que facer
que era crecer para a súa filla & darlle consellos
cando ela tamén crecese & tivese un noivo
& estivese perdida
Quizá a ti tampouco che deron consellos papá
& por iso morríchesche & non foi a túa culpa
senón dos que non che fixeron entrar en razón
cando te abalanzabas cara á morte
ou fuches do meu mundo porque estabas farto de suxestións
& creciches tumores que che levasen a descansar lonxe
Descansas papá
aínda cando escoitas as miñas queixas diarias
o meu odio nocturno á túa debilidade
para morrer cunha lingua
que non me regalaches que non me ensinaches a falar
-papá eu quero escribirche en árabe & dáme rabia
porque ti non soubeches deixarme unha voz miña que soubese falar do meu sangue-
& logo o meu arrepentimento por non saber entender
que ti non podías decidir quedar?
Cando tacho o teu apelido do meu nome
non che nego
é só como cando me nego a ver os vídeos
que gardan os teus movementos e a túa voz
como negarme a darlle play ao VHS
onde di cando naciches & que che gustaba comer
se odiabas aos poetas
& se me querías & se tiñas soños
ou se eras un bo amigo ou un nefasto perdedor
pero papá quero que entendas
que eu non podo saber esas cousas
que aprehenderte faime dano
que a túa imaxe baleira é o máis cálido
& a mellor herdanza que podo pedirche
que este poema só existe porque eu se
que mentres non inicie a videocasetera
eu podo debuxarche un rostro & chamarche papá
& pedirche consellos & pensar que escoitas
que queres escoitar que che gusta ler poemas
que che gusta que che fale que che gusta que che pida consellos
& cando se reproduza o coñecemento papá & saiba quen es
& non me quede nada máis por saber de ti
o poema péchase
& morres papá
morres.
cancro no teu estómago deixoume sen pai
aos dous anos
Nunca preguntei por ti nunca souben
os teus aniversarios nin a data do teu funeral
& sempre crin que eras enxeñeiro
ata que nalgún lado escoitei que ti
tampouco entendías de números & ese día
asumín que quizá che gustou saber
que son poeta
Case alcanzo a túa idade papá o meu noivo xa é tres anos máis grande que ti
& cando pelexamos penso
que me aconsellarías facer pero que pode aconsellarme
un home-a-medias un home débil que non coñezo & que non tivo as forzas
para quedar a facer o que tiña que facer
que era crecer para a súa filla & darlle consellos
cando ela tamén crecese & tivese un noivo
& estivese perdida
Quizá a ti tampouco che deron consellos papá
& por iso morríchesche & non foi a túa culpa
senón dos que non che fixeron entrar en razón
cando te abalanzabas cara á morte
ou fuches do meu mundo porque estabas farto de suxestións
& creciches tumores que che levasen a descansar lonxe
Descansas papá
aínda cando escoitas as miñas queixas diarias
o meu odio nocturno á túa debilidade
para morrer cunha lingua
que non me regalaches que non me ensinaches a falar
-papá eu quero escribirche en árabe & dáme rabia
porque ti non soubeches deixarme unha voz miña que soubese falar do meu sangue-
& logo o meu arrepentimento por non saber entender
que ti non podías decidir quedar?
Cando tacho o teu apelido do meu nome
non che nego
é só como cando me nego a ver os vídeos
que gardan os teus movementos e a túa voz
como negarme a darlle play ao VHS
onde di cando naciches & que che gustaba comer
se odiabas aos poetas
& se me querías & se tiñas soños
ou se eras un bo amigo ou un nefasto perdedor
pero papá quero que entendas
que eu non podo saber esas cousas
que aprehenderte faime dano
que a túa imaxe baleira é o máis cálido
& a mellor herdanza que podo pedirche
que este poema só existe porque eu se
que mentres non inicie a videocasetera
eu podo debuxarche un rostro & chamarche papá
& pedirche consellos & pensar que escoitas
que queres escoitar que che gusta ler poemas
que che gusta que che fale que che gusta que che pida consellos
& cando se reproduza o coñecemento papá & saiba quen es
& non me quede nada máis por saber de ti
o poema péchase
& morres papá
morres.
Andrea Rivas (1991, Puebla - México)
Fotografías © Círculo de Poesía e Facebook de Andrea Rivas
Comentarios