O terceiro disco de longa duración de Emilio Cao (Santiago de Compostela, 1953) que leva o título de Non manto dá auga (No manto da auga), editado en 1982 polo selo Guimbarda, caracterízase polo feito de que o arpista, compositor e cantante galego deulle un maior protagonismo ás letras no repertorio da citada gravación. Coa auga, como asunto principal das cancións, principalmente a do mar, Emilio Cao mergullábase nunha forma de poesía que entroncaba cunha longa lista de poetas galegos, desde a Idade Media á actualidade, dos que se nota a influencia de Manuel Antonio, Fermín Bouza Brey e Álvaro Cunqueiro.
A segunda canción do repertorio do mencionado longa duración leva o título de Sara, nome que a Emilio Cao lle serve para recordar a unha das tantas naos galegas que navegan o Atlántico, unha sentida homenaxe aos mariñeiros e os seus mundos.
Sara
Dille adeus aos mares de Irlanda
Dille adeus as gueivotas do Sur
Foron longos os nosos viaxes
Pouco tempo nos portos.
Tiñamos no corazón
sonrisas e un vento bon
E a Sara, Sara,
Que erguendo as velas entraba no mar
Con un soño e nos dentro
Sara.
Acorábamos n as fronteiras,
Terra de naide era o noso fogar
Primavera a miña veira
Non ollei como aquela.
Cando tiñamos no corazón
Sonrisas e un vento bon
E a Sara, Sara,
Que erguendo as velas entraba no mar
Con un soño e nos dentro
Sara.
Nos azules ollos do tempo
Un meniño un cofre atopou
Cos antigos mapas do ceo
Cos camiños da terra pra o sol
E puxooo nas nosas mans
Non olvides, nas nosas mans.
Mentras Sara, Sara
Erguendo as velas entraba no mar
Con un soño e nos dentro
Sara.
Bote de vela de Ribadeo. Amando Suárez Couto
Comentarios