O ESPELLO EN QUE TE MIRAS: JACQUES TATI





Ficha técnica

País da produción: Francia, Italia
Estreno en Francia: 10 maio de 1958
Proceso da imaxe: 35 mm - Color
Duración: 120 minutos
Distribuidor: Carlotta Films
Realizador: Jacques Tati
Asistente de realizador: Henri Marquet
Asistente de realizador: Pierre Etaix
Escenarios: Jacques Tati
Escenarios: Jean L'Hôte
Diálogos: Jacques Tati
Sociedade de produción: Specta Films (Paris)
Sociedade de produción: Gray-Film (Paris)
Sociedade de produción: Alter Films (Paris)
Sociedade de produción: Film del Centauro (Roma)
Sociedade de produción: Cady-Films (Paris)
Productor asociado: Alain Térouanne
Productor delegado: Louis Dolivet
Director de produción: Bernard Maurice
Distribuidor de orixe: S.N.E.G. - Société Nouvelle des Établissements Gaumont
Director da fotografíaJean Bourgoin
Cámara: Paul Rodier
Inxeniero de son: Jacques Carrère
Compositor da música orixinal: Norbert Glanzberg
Compositor da música orixinal: Alain Romans
Compositor da música orixinal: Frank Barcellini
Decorador: Henri Schmitt
Maquillaxe: Boris de Banow
Montaxe: Suzanne Baron
Script: Sylvette Baudrot
Conselleiro artístico: Jacques Lagrange
Conselleiro técnico: Fred Orain
Fotografía: André Dino
Estudos de rodaxe de interiores: La Victorine (Niza). Rodaxes exteriores: Créteil e Saint-Maur-des-Fossés


Actores

Jacques Tati, Monsieur Hulot
Jean-Pierre Zola,  Monsieur Arpel
Adrienne Servantie,  Madame Arpel
Alain Bécourt,  Gérard Arpel - sobriño de Hulot
Lucien Frégis, Monsieur Pichard
Betty Schneider,  Betty (filla de Landlord)
Jean-François Martial,  Walter
Dominique Marie, veciña
Yvonne Arnaud, Georgette (a serventa)
Adelaide Danieli,  Madame Pichard
Régis Fontenay,  distribuidor de Braces
Claude Badolle,  distribuidor da feira
Max Martel,  home bébedo
Nicolas Bataille, traballador
Régis Fontenay,  vendedor de chaves
Adélaïde Danielli, Mme Pichard
Dominique Derly, secretaria d'Arpel
André Dino, barrendeiro
Suzanne Franck
Édouard Francomme, pintor
Michel Goyot, vendedor de coches
René Lord 
Elsa Mancini 
Jean Meyet 
Denise Péronne, Mlle Février 
Nicole Régnault, automovilista de Biglieuse
Claire Rocca,  amiga de Mme Arpel (non créditée)
Jean-Claude Remoleux, cliente da fábrica de M. Arpel 
Mancini, comerciante italiano
Pierre Étaix, pequenos papeis varios 
Marguerite Grillieres
Georges Loriot
Os veciños de Saint-Maur-des-Fossés
Daki : Daki, dono do can teckel



Galardóns

Premio especial do xurado no Festival de Cannes de 1958
Premi Méliès da Association Française de la critique de cinéma, 1958
Premio da crítica de cinema de Nova York á mellor película estranxeira das estreadas en 1958
Medalla de ouro da Federazione Italiana del Circolo del Cinema, 1958
Diploma de Honra da Reseña Mundial, México
Premio San Jorge para a mellor fotografía de filmes extranxeiros, Barcelona, 1958
Diploma Especial do Xurado do 10e Festival dos Traballadores, Checoslovaquia, 1958
Kunniakirja Award, Finlandia, 1958
Premio Loureiro de ouro do Festival de Cine de Edimburgo, Escocia, 1958
Placas de ouro ao mellor filme e do mellor actor, Placas de plata do mellor escenario e da mellor música do Festival du Cinéma Français, Rio de Janeiro, 1958
Óscar á mellor película estranxeira, outorgado pola Academia das Artes Cinematográficas de Hollywood en 1959
Premio especial do xurado do Festival de Mar de Plata, Arxentina, 1959
Mellor Filme, Mellor Música e Mellor Fotografía, Críticos Brasileiros, Brasil, 1959


Lamentei non facer Les  vacances de M. Hulot en cor. Os matices das casetas raiadas na praia, as persoas que aos poucos se broncean, gustoume mostrar iso. A cor engadiría unha verdade suplementaria, porque cando un lembra as imaxes das vacacións, faio en cores. Sóñase en cores -polo menos eu-, pero esas imaxes son en cor. En calquera caso, a cor é unha achega formidable. Así pois, díxenme: "Vou contar Mon oncle". Os tons que se atopan nun barrio moderno son completamente distintos dos que hai nun barrio antigo. Os verdes convertéronse en moi luminosos, os amarelos son case eléctricos. É coma se esta pintura tivese electricidade: por outra banda, son os americanos quenes traballaron este problema. Sérvese moito de cores  aterciopelados. 

Por outra banda, hai algúns movementos de cámara, pero non se notan. Mediante o encadre fixo tratei de dar sensación de relevo. Nin sequera cambiei de obxectivo nin unha vez. Se un cambia de obxectivo, todo transfórmase: a súa cadeira xa non é a mesma, o espazo cambia. Eu deixo o mesmo obxectivo e desprazo os meus obxectos, para dar, por exemplo, a distancia que hai entre a mesa e a cadeira de brazos. Se rodo nun plano xeral cun obxectivo dunha distancia focal de 40 milímetros, por exemplo, e, ao achegarme, paso a un de 28 milímetros, aumento a superficie do respaldo da cadeira, xa non é a mesma cadeira. Isto en cor é moi grave, as formas cambian, as cores permanecen. Algo tamén moi difícil é non poñer cor nos lugares nos lugares que non hai nada que destacar. Se o actor principal ten unha gravata gris escuro ou marfil e un  figurante sen importancia unha gravata azul, as miradas, automaticamente, diríxense cara a este  figurante e pérdese a expresión do personaxe principal. Sempre hai que aumentar, mediante a cor, a importancia dos personaxes. 

(Jacques  Tati)




Mon oncle, posiblemente a mellor e máis agradable película de Tati, é unha ilustración da miopía do actor-cineasta, unha miopía que afecta a todos na era moderna ata certo punto, e que Tati explorou brillantemente en meticulosas comedias físicas. A historia dun neno que prefire ao seu tío distraído fronte aos seus pais ricos, cobizosos e obsesionados cos aparellos, presenta un mundo no que os personaxes se definen unicamente polas súas accións, accións que con frecuencia cóllense a distancia, en lugares cheos de persoas, estruturas, rúas e vehículos, todos traballando con propósitos cruzados pero dalgunha maneira logrando (apenas) o funcionamento.

Tati Hulot, o tío do título, é un home simple con necesidades simples que a miúdo atópase desconcertado pola complexidade sen sentido da vida moderna da cidade. O cineasta a miúdo foi descrito como un miniaturista, e a etiqueta encaixa. Como director, Tati baséase en tomas longas que transforman ás persoas en figuriñas nunha paisaxe de reloxería de dioramas garabateados. Os autos conducen en filas regulamentadas ao longo de vías recentemente pavimentadas, seguindo redes de frechas de tipo diagrama de fluxo que os guían cara aos laterais e finalmente aos estacionamentos segmentados en lugares de estacionamento idénticos, cadrados; un lugar para todo, e cada home no seu lugar (un concepto que se explorará máis detalladamente en  Playtime e  Trafic). 

(Matt Zoller Seitz)




Mon  oncle sérvese, a pesar dos seus toques poéticos, dun realismo verdadeiro: a existencia en xeral, non está feita de acontecementos considerables, senón de momentos matizados. Entre o comezo e o final da película non hai nin guerra mundial, nin epidemia grave, nin paixón escandalosa, nin conflito doloroso; un pouco como no teatro de vangarda (e especialmente nas obras de  Beckett) nótase que pasa algo...  indefinible. Maniféstase unha lixeira evolución psicolóxica:  Hulot fai un esforzo por adaptarse; o pai humanízase un pouco (por outra  oarte non é un monstro; é un rico); o neno creceu uns milímetros e envelleceu algunhas semanas... En Mon oncle, Tati segue sendo Hulot, pero precisa as súas intencións. En última instancia, o protagonista podería desaparecer. O autor ten necesidade del para que a obra cristalice. Unha vez acabada ésta,  Tati pode suprimir o soporte; pode borrar a Hulot. A vida cotiá, permanente, só ten necesidade dun  reveolador ou un catalizador. Este é o papel que xoga Jacques Tati como monsieur  Hulot.

Armand  J.  Caulliez
Jacques  Tati.  Editions  Seghers


Jacques Tati-nado Jacques Tatischeff- (9 de outubro de 1908 en Lle Pecq- Yvelines, Francia - 5 de novembro de 1982 en París, Francia).

Director, guionista, actor, dialogista, produtor.

Estudante da escola secundaria de Saint-Germain-en- Laye, Tati preparouse para Artes e Oficios, ademáis de traballar como aprendiz co seu pai. Una vez en Inglaterrra por motivos laborais, descubre o rugby. Despois do servizo militar na cavalería, uniuse en 1928 ao equipo de rugby do Racing Club de  France. A partir de 1931, traballa no eido do music hall e, dacordo coas súas cualidades para os deportes, comeza a facer espectáculos de imitacións deportivas coas que percorre varias provincias francesas. Preséntase en París en 1933 no  cabaret Gerny's. En 1935, a posta e escena de Sporting  Impressions, fai de Tati un artista de sona internacional a partir de 1936 como demostran as actuacións que levou con éxito a cidades europeas como Berlín, Londres e Milán.

Inicia o seu traballo cinematográfico como actor en curtametraxes de tono humorístico, que nalgúns casos escribe: Óscar (Jack  Forrester, 1932), On demande un brute (Charles  Barrois, 1934), Gai dimanche (Jacques Berr, 1935) e Soigne ton gauche (René Clement, 1936).



Entra definitivamente no cine de longo metraxe con colaboracións en pequenas aparicións non filmes Sylvie e le fantôme (1945) e Le Diable au corps (1946), baixo a direción de Claude  Autant. Tati escribe, interpreta e dirixe unha nova curtametraxe L'École des facteurs (1946). O éxito da cinta fai que o director Fred Orain lle pida unha película de humor semellante o citado curto. Será Jour de fête (1947), unha filmación en clave de mimo que se converte en todo un éxito. A partir de entón, Tati é un cómico por excelencia que irá entregando outras obras de grande inspiración e de renome entre o público e a crítica internacionais como Les vacances de Monsieur Hulot (1952), Mon oncle (1958), PlayTime (1966), Trafic (1971), Parade (1974) e o documental Forza Bastia (1978).





Comentarios

Publicacións populares