Morrer polas ideas

O disco de longa duración Les Copaíns d' abord, de Georges  Brassens (1921 - 1981), que saíu á venda en 1964 incluía un par de cancións que se afastaba da temática habitual do cantautor francés, quen nas devanditas pezas poñía a man sobre a chaga producida pola aínda non moi afastada II Guerra Mundial en Francia, que enfrontou aos habitantes do devandito país. Por unha banda, os colaboracionistas coas forzas ocupantes e pola outra os da resistencia contra os nazis e o goberno de Vichy.

Na canción titulada A Tondue (A rapada) abordou o escarnio exercido sobre as mozas que mantiveran relacións cos soldados alemáns. Pero foi a letra de Les deux oncles a que produciu unha forte polémica a través dos medios de comunicación. Desde os partidos de esquerda, os seus representantes non comprendían a actitude e falta de respecto cara a quen loitara contra o invasor.

Pola súa banda, Brassens deixou claro aos antigos combatentes que el non era capaz de morrer por unha idea, aínda que vira a moitos facelo convencidos por ideas que cambiaron despois. O cantautor manifestou que só quería tomar partido contra a morte: "moita xente está disposta a morrer polas súas ideas, pero antes de morrer polas súas ideas dedícanse a aniquilar a moitos outros...".

Alegou así mesmo que non se escondía detrás de nada, nin detrás de ninguén, pero pensaba que a vida dun home ten tanta importancia que é triste ver que se perden tantas vidas por ideas que, ao final, tíranse ao lixo".



Os dous tíos

Erase unha vez o tío Martín e o tío Gastón
A un gustábanlle os Tommies e ao outro os Teutóns,
Os dous morreron, cada un polos seus amigos,
E eu, que non quería a ninguén, ben! Eu vivo aínda.

Agora, queridos tíos, que o tempo pasou
Que a vosas viúvas de guerra volvéronse a casar,
Que se lle sacou brillo, no ceo de  Verdún
Ás estrelas embazadas do  mariscal  Pétain.

Agora que as vosas controversias caláronse,
A facer o amor xuntos e a Europa do mañá,
Que eles se preocupan da vosa batallas case tanto
Como nos preocupabamos da guerra dos Cen Anos,

Podemos confesárvolo, agora, queridos tíos,
A vostede amigo dos Tommies, a vostede amigo dos Teutóns,
Que das vosas verdades, as vosas contraverdades,
Todo o mundo pasa unanimemente,

Das vosas depuracións, as vosas colaboracións,
As vosas abominacións e as vosas desolacións,
Dos vosos pratos de chucrut e dos vosos tés,
Todo o mundo pasa unanimemente.

A pesar destes recordos que se conmemoran,
Das chamas que se reavivan nos monumentos aos Mortos,
Dos vencedores, dos vencidos, dos outros e de vós,
Con perdón, todo o mundo pasa unanimemente.

A vida, como di o outro, retomou todos os seus dereitos.
Xa non dan moita sombra, as vosas dúas cruces,
E, aos poucos, convertédesvos
Sen o Arco do Triunfo, en soldados descoñecidos.

Agora, estou seguro, queridos tíos desgraciados,
Vostede, o amigo dos Tommies, vostede o amigo dos Teutóns,
Se vivísedes, se estivésedes aquí
Seriades vós os que cantásedes esta canción.

Cantariades, brindando xuntos á vosa saúde,
Que é unha tolemia perder a vida polas ideas,
Ideas como esas, que veñen e que tras dar
Tres voltiñas, e facer tres mortos, logo vanse.

Que ningunha idea na terra é digna dunha morte,
Que hai que deixar ese labor aos que non as teñen,
Que tomar, sobre a marcha, ao inimigo tal como vén
É un traballo inútil, perder o tempo.

Que en lugar de apuntar cara a un inimigo difuso,
É mellor esperar que se torne en amigo,
É mellor contar ata dez co pau na man,
É mellor deixar unha salva para mañá.

Que os únicos xenerais que se deben seguir a cegas
Son os xenerais dos soldadiños de chumbo,
Así, cantaríades os dous seguindo
A  Mambrú que se foi á guerra na infancia.

Oh vós! Que entrades hoxe no ceo
vós, os felices  bribóns que, esta noite, veredes a Deus
cando atopedes aos meus dous tíos alí arriba
dádelle da miña parte estes “Non me esquezades”.



Les deux oncles

C'était l'oncle Martin, c'était l'oncle Gaston
L'un aimait les Tommies, l'autre aimait les Teutons
Chacun, pour ses amis, tous les deux ils sont morts
Moi, qui n'aimais personne, eh bien ! je vis encor.

Maintenant, chers tontons, que les temps ont coulé
Que vos veuves de guerre ont enfin convolé
Que l'on a requinqué, dans le ciel de Verdun
Les étoiles ternies du maréchal Pétain

Maintenant que vos controverses se sont tues
Qu'on s'est bien partagé les cordes des pendus
Maintenant que John Bull nous boude, maintenant
Que c'en est fini des querelles d'Allemand

Que vos fill's et vos fils vont, la main dans la main
Faire l'amour ensemble et l'Europ' de demain
Qu'ils se soucient de vos batailles presque autant
Que l'on se souciait des guerres de Cent Ans

On peut vous l'avouer, maintenant, chers tontons
Vous l'ami les Tommies, vous l'ami des Teutons
Que, de vos vérités, vos contrevérités
Tout le monde s'en fiche à l'unanimité

De vos épurations, vos collaborations
Vos abominations et vos désolations
De vos plats de choucroute et vos tasses de thé
Tout le monde s'en fiche à l'unanimité

En dépit de ces souvenirs qu'on commémor'
Des flammes qu'on ranime aux monuments aux Morts
Des vainqueurs, des vaincus, des autres et de vous
Révérence parler, tout le monde s'en fout

La vie, comme dit l'autre, a repris tous ses droits
Elles ne font plus beaucoup d'ombre, vos deux croix
Et, petit à petit, vous voilà devenus
L'Arc de Triomphe en moins, des soldats inconnus

Maintenant, j'en suis sûr, chers malheureux tontons
Vous, l'ami des Tommies, vous, l'ami des Teutons
Si vous aviez vécu, si vous étiez ici
C'est vous qui chanteriez la chanson que voici

Chanteriez, en trinquant ensemble à vos santés
Qu'il est fou de perdre la vie pour des idées
Des idées comme ça, qui viennent et qui font
Trois petits tours, trois petits morts, et puis s'en vont

Qu'aucune idée sur terre est digne d'un trépas
Qu'il faut laisser ce rôle à ceux qui n'en ont pas
Que prendre, sur-le-champ, l'ennemi comme il vient
C'est de la bouillie pour les chats et pour les chiens

Qu'au lieu de mettre en joue quelque vague ennemi
Mieux vaut attendre un peu qu'on le change en ami
Mieux vaut tourner sept fois sa crosse dans la main
Mieux vaut toujours remettre une salve à demain

Que les seuls généraux qu'on doit suivre aux talons
Ce sont les généraux des p'tits soldats de plomb
Ainsi, chanteriez-vous tous les deux en suivant
Malbrough qui va-t-en guerre au pays des enfants

O vous, qui prenez aujourd'hui la clé des cieux
Vous, les heureux coquins qui, ce soir, verrez Dieu
Quand vous rencontrerez mes deux oncles, là-bas
Offrez-leur de ma part ces "Ne m'oubliez pas"

Ces deux myosotis fleuris dans mon jardin
Un p'tit forget me not pour mon oncle Martin
Un p'tit vergiss mein nicht pour mon oncle Gaston
Pauvre ami des Tommies, pauvre ami des Teutons...



Comentarios

Publicacións populares