Saltar ao contido principal
Negarse a esquecer
Ao principio, a guerra habíame resultado exasperante, e obcequeime en ignorala; logo tiven que aceptar a súa realidade, e por último vinme obrigada a participar nela, a resistir o medo, a dor e a fatiga que me causou, e a presenciar con angustia e impotencia as mortes, non só de quen conformara a miña vida persoal, senón dos moitos homes valentes e resignados que eu coidara e non puiden salvar. Pero iso tampouco é suficiente. Agora, o meu traballo consiste en sabelo todo dela e tratar de evitar, na medida do posible, que volva sucederlles a outros no futuro. Seica o afanoso estudo do pasado do ser humano explíqueme gran parte do que neste desconcertante presente resulta inexplicable. Seica os medios para a salvación existan xa, implícitos na historia, inadvertidos, celosamente ocultados por quen vive da guerra, e agarden que uns homes e unhas mulleres sensatos os redescubran e recoñezan con entusiasmo.
Lembrei que cando era nena, en St. Monica e en Buxton, expúñame a vida como algo individual que incumbía só a un mesmo; que os acontecementos do mundo eran importantes á súa maneira, pero irrelevantes a nivel persoal. Agora, como o resto da miña xeración, vinme obrigada a aprender unha vez máis a terrible verdade que reside nas palabras de George Eliot á mantenta da invasión das preocupacións persoais por parte dos destinos importantes da Humanidade, e recoñecer por fin que non hai vida realmente privada, nin illada, nin autosuficiente. As vidas das persoas eran do todo súas, quizá —e dun modo máis xustificable—, cando o mundo antollábase inmenso e as súas idas e vindas eran lentas e deliberadas. Pero isto xa non é así, e nunca máis o será, posto que as invencións do home eliminaron gran parte do tempo e a distancia; tanto para o bo como para o malo, agora cada un de nós forma parte da ondada dos grandes movementos económicos e políticos, e calquera cousa que fagamos, como individuos ou como nacións, repercute intensamente en todos os demais. Xa estabamos así de unidos antes de que nos désemos conta; se tan só a cómoda prosperidade da época vitoriana non nos houbese metido na falsa convicción da seguridade individual e fixésenos crer que o que sucedía máis aló
dos nosos fogares non importaba, poida que a Gran Guerra nunca tivese lugar.
Testamento de xuventude
Vera Brittain
Comentarios