O doutor Rieux decidiu redactar a narración que remata aquí, por non ser dos
que calan, para testemuñar en favor dos apestados, para deixar polo menos
un recordo da inxustiza e da violencia que lles era feita e para dicir simplemente algo que se aprende no medio das pragas: que hai nos homes máis cousas dignas de admiración que de desprezo.
Pero sabía que, con todo, esta crónica non pode ser o relato da vitoria definitiva. Non pode ser máis que o testemuño do que foi necesario facer e que sen dúbida deberían seguir facendo contra o terror e a súa arma infatigable, a pesar das súas desgarramientos persoais, todos os homes que, non podendo ser santos, néganse a admitir as pragas e esfórzanse, con todo, en ser médicos.
Oíndo os berros de alegría que subían da cidade, Rieux tiña presente que esta alegría está sempre ameazada. Pois el sabía que este xentío ditoso ignoraba o que se pode ler nos libros, que o bacilo da peste non morre nin desaparece xamais, que pode permanecer durante decenios durmido nos mobles, na roupa, que espera pacientemente nas alcobas, nas adegas, nas maletas, os panos e os papeis, e que pode chegar un día en que a peste, para desgraza e ensino dos homes, esperte ás súas ratas e mándeas a morrer nunha cidade ditosa.
Albert Camus
Fotogramas do filme La plaga (1992), de Luis Puenzo
Comentarios