MÚSICA TRADICIONAL DE QUIROGA

Janis Joplin
 50 anos despois (II)

A discografía de  Janis  Joplin valla o simil enolóxico gana cos anos porque o que son as súas gravacións oficiais, salvo rara excepción, adquiriron un peso específico dentro do rock que nalgúns casos non tiveron no seu momento. Claras influencias de xéneros como o folk e o blues moldearon os primeiros pasos musicais da cantante texana, que soubo dar o salto no seu momento e plantarse á fronte dunha banda de rock  and  roll no San Francisco mediático da segunda metade da década de 1960. 

As opinións en xeral de crítica e seguidores sobre os discos gravados por Janis  Joplin coinciden en que o mellor de todos é o álbum de longa duración (LP) póstumo Pearl (1971 - Columbia), cuxo repertorio desmonta o tópico de  roquera  chillona e descarada que poden  infundir as imaxes da cantante en pleno transo ante un auditorio gregario típico dos grandes festivais polos que pasou  Janis  Joplin a finais dos sesenta. 

A perla das gravacións oficiais da texana caracterízase por un acertado sentido da combinación de estilos ( blues, rock, hard, country, soul) pasados polo  tamiz da portentosa voz de  Janis que diversifica con variedade de tons con inigualable brillantez tanto nos tempos lentos como nos máis axitados.

Baixo o manto instrumental da banda canadense Full Tilt Boogie Band, Janis  Joplin sentiu máis arroupada que nunca á hora de expresar a súa arte, ata o punto de atreverse á hora de compoñer cancións como a que abre o repertorio de  Pearl: Move Over ou a interpretada a capella e última que gravou: Mercedes  Benz, una especie de pregaria na onda dos cánticos relixiosos da poboación negra de Estados Unidos. 

O encontro de Janis co aparente acougo de dar coa clave dun disco a medida das súas aspiracións serviu á vocalista para solicitar pezas doutros músicos ás que aplicou o mellor lustre da súa voz ata o punto de colocar post  morten no número 1 das listas de éxitos  My And Bobby McGee, de Kris Kristofferson e Fred Foster, peza na onda do country que a cantante non descoñecía desde moi nova e á que aplica a actualización que lle deron os seus creadores orixinais, representativos do son campestre escorado ao rock e connotacións "outlaw".

No disco Pearl, de aí o optimismo de  Janis  Joplin cara á que consideraba o seu nova pero curta etapa con  Full  Tilt  Boogie, percíbese que a as dúas partes, vocal e instrumental, non se molestan, non se tapan, ao revés viven e deixan vivir. Diso hai boa proba na maioría das cancións que levaron ao citado e  renombrado  LP á gloria dos mellores discos de rock dos setenta. Quedan como brillantes xoias dunha música chamada rock, pezas de eficiente amálgama, entre destácanas  Move  Over,  Cry  Baby, A Woman Left  Lonely, My  Baby, Trust Me ou  Get It While You Can.

Para imbuírse do espírito de boas vibracións que xerou a gravación de  Pearl, dado o afán recompilatorio que se produce en relación coas gravacións de determinados artistas, é recomendable escóitaa do recompilatorio, editado en 2012, The Pearl Sessions (Columbia).