SOL POR ENTRE AS GALLAS

 

O DÍA QUE FALEI MOI SERIAMENTE CON CRUYFF

"O que finalmente sei con maior certeza a respeito da moral e das obrigas dos homes, débollo ao fútbol" (Albert Camus)

X. Pérez Mondelo

Xa choveu mais lémbroo nidiamente e mesmo con fachenda. Foi o día 22 de agosto de 1989. Celebrábase o Trofeo Juan Gamper, que ese ano xogábase entre catro equipos, un deles o Sachaux francés, do que logo vos falarei.

Eu chegara ao Nou Camp ben antes da hora de comezo do partido. Non esaxero se vos digo que fun o primeiro en entrar ao estadio non ben abriran as portas. Non daba creto ao feito de estar no campo do club dos meus desvelos. Procurei o meu asento e alí estiven sen chistar esculcando cada recanto do recinto sagrado: o céspede, o luminoso, os telladiños dos adestradores e os suplentes, as raias, as porterías xigantes... Non deixaba de rexistrar todo o que estaba ao alcance da ollada.

Aos poucos, como se dun formigueiro se tratase, uns aquí e outros acolá, foron entrando os espectadores e daquela iluminándose o estadio, xa entrados na noitiña. Agora todo ía collendo outra calor. A expectación ía en aumento e o meu ánimo encolléndose ante o espectáculo a piques de comezar.

Eses minutos previos foron intensos para min: xa dixen que nunca estivera no estadio nin vira de perto aos xogadores do meu club.

Cos puros xa fumegando e os altoparlantes a cantar o himno, levado da ensoñación e os nervos, só me decatei da presenza dos xogadores cando se preparaban para formar, á espera do máis rezagado. Tampouco fun quen de seguir a aliñación e os dorsais que se ían cantando de cada xogador. Era moita a emoción do momento.

No Sachaux francés xogaba o Lobo Carrasco, que fora traspasado ese ano: un futbolista espelido, áxil, rapido e técnico, que logo había de ter sona tamén como comentarista e tertuliano. Pois ben, nunha internada rápida pola dereita, á perna cambiada, o Carrasco deixa atrás a Aloísio - un defensa brasileiro con moi boa planta, fichado para a nova tempada- e marca á porta baleira.

-Vaia- pensei- Non sei para que vin ao campo e desde tan lonxe. Abondábame ver perder o equipo desde a casa

Non vos vou transmitir agora o partido. O caso foi que o Barça empatou axiña, unhas táboas que de nada valeron pois os franceses marcaron de novo e aí rematou a partida.

Aí rematou o partido mais non o conto. O formigueiro foise esfarelando tal como se formara, só que cos seareiros con caras de ferreiro marchando cara á  fonte de Canaletas a procurar explicación e consolo ao sucedido.

As luces ían esmorecendo. Eu seguía pampo no asento. Cando acordei decateime que só quedaban no estadio un grupo de mozas belidas a falar entretidas. Deume en matinar que aquelas rapazas só podían ser parte do club, quizais as mozas dos futbolistas, que estaban a agardar a que se cambiasen. De pronto vin como se dirixían a unhas das saídas e fun tras delas decontado. Non sei que camiño colleron mais ao cabo dun bocadiño vin que petaban a unha porta interior onde poñía vestiarios e aparcamentos interiores (reservados). Cruzaron o limiar con toda naturalidade e cando eu ía tamén traspasalo, un vixiante de gorra e abrigo vermello e abundante, púxome a man por diante e mandoume parar.

- Vostede quen é? Non sabe que non se pode pasar dentro sen autorización?

Vinme pillado mais non vencido. Non podía ficar co mel nos beizos.

Educadamente, expliqueille o motivo da miña infracción, pregueille que me escoitara.

- Mire, eu son un seguidor do Barça desde ben neno. Veño de A Coruña. É a primeira vez na miña vida que veño ao estadio e gustariame moito ver os xogadores. Faríame moi feliz, para min sería un soño velos, aínda que só fose de lonxe.

O home miroume en fite, os ollos redondos como a súa gorra, e estrañado mais benevolente, díxome polo baixo:

- Esto non o pode facer. Está prohibido. Faga o favor, non se mova do lado da porta. Quede aí quietiño.

E foi o que fixen. As mozas seguían alí, sorrintes e despreocupadas, a carón duns coches de gran cilindrada, a cada cal máis rechamante. Non me cabía xa dúbida ningunha de que eran as noivas dos xogadores. Empezou a saír xente polo tunel do aparcadoiro que daba á entrada dos vestiarios. Nun momento dado vin saír a Laudrup e Koeman con rostro serio e andar un chisco despistado. Foran as grandes fichaxes, xunto con Aloísio, para a nova tempada. E a contagotas foron saíndo o resto dos compañeiros, Beguiristain, Bakero, Valverde... unha fornada de futbolistas vascos que deron moi bon rendemento ao equipo. E logo noutro grupiño o resto dos xogadores, todos uns rapaciños, uns nenos case imberbes e moi diferentes a como eu os coñecía pola televisión e as fotografías. Todos se dirixiron aos seus ferraris e ás súas mozas, despreocupados, sorrintes, alleos á derrota, como se nada pasase. Algo inaudito. Unha auténtica falta de respecto aos afeccionados que daquela xa ateigarían Canaletas a desabafar o seu cabreo.

Cando xa non aturaba o espectáculo, vin que do fondo asomaban Cruyff e Charly Rexach a conversar animadamente, alleos ao rebumbio dos seus rapaces. Adianteime un chisco, malia as advertencias do vixiante de que non pisara a raia, e en estando á miña altura, acenando co brazo en alto, berreille:

-Johan!

Un tanto sorprendido pola chamada acercouse paseniño seguido de Charly. Deume a man e sen darlle tempo a reaccionar, espeteille:

- Imos ver, Johan, qué carallada é esta. Acabamos de perder contra un ninguén e estes rapaciños aquí coma se nada, cos seus cochiños e as súas mozas, mentres os seareiros andan fodidos pola derrota. Pero esto que é? Non pode ser, non hai dereito. Estes non son profesionais nin farrapos de gaita. Centella os coma! Mañá mesmo quéntádeslle ben o lombo no adestramento, que andan nas verzas . Que espabilen e non se rían da xente. Son uns mimados, e como non os traiades ao rego e se aveñan a razón, este ano non gañamos nin a Copa de Cataluña.

O Johan quedou mirándome e con moita paciencia e algo de coña, respondeume:

- Nada, home, non te enfades. Estamos ao principio da tempada. O Gamper é un torneo de presentación, sen máis historia. Un amistoso. Cando comece a competición oficial, será diferente.

E coa mesma, dándome unha pancadiña de adeus no brazo, perdeuse polo túnel de saída do estadio.

Foi un día intenso, como vos dicía. Tamén a min me ensinou Cruyff cousas de proveito. Desde aquela dei en vivir a miña paixón de xeito máis mesurado. Decateime que a vivencia dos deportistas e a dos afeccionados é moi disímil. Gañar ou perder é consubstancial ao xogo. Forma parte da vida dun deportista. Non é unha traxedia para eles unha derrota. Para un siareiro pode ser un pesadelo, un tiro no bandullo. Unha dor sen consolo.

Daquela, cómpre relativizar. Non facer da anécdota unha traxedia. Ben ao contrario, na vida, coma no xogo, é ben máis asisado facer da pena unha anécdota. E, mesmo nas derrotas máis duras, levantarse.Tirar para adiante. Non temos outro oficio.

Hoxe, botando atrás a ollada e visto o visto, modestamente, teño para min que ese día naceu o Dream Team.

A Coruña, a 26 de outubro 2020 

Imaxes: it.phoneky, Costa Vilas e aliexpress