Sira, a flor do alecrín
Aínda era rapaz. No tempo da vindima, entremedias das videiras douradas, como metidos nun retábulo barroco, vexo os rostros acesos das mozas que entre cantos e rexoubas cortaban acios de cor azul. Vindimos que rebordan uva madura caen nas tinas dos carros. Os bois arrancan e eu corro a refuxiarme na adega, e naquel agocho fresco os rapaces de pés descalzos pisan os acios quentes. Na coveira do fondo, outros mozos espidos métense até o queixo nas barricas para repisar o bagazo e os follos latexantes da uva.
Acachoupado entre as soleiras, Emilio estira a orella para escoitar como os pisadores mexan dentro das cubas para que fermente mellor o viño, como din os vellos atadores da Cuqueira. Achegando a orella ás liobas de carballo escoito o barabullar fervedoiro no mosto sabedeiro. Cando entre na adega o avó que non para de blasfemar pomos sebo ás canelas e fuximos á horta para nos agachard baixo a videira enorme de pasas de moscatel que funden na miña boca zucres perfumados. Tanto comemos nelas que caemos na herba case bébados, abrazados.
Acordo co fungar da carricanta, xusto cando Sira ven descalza entre as videiras retortas, vestida de branco. Do seu pelo de cobre encrechado cae polen dourado; nunha man trae a flor do alecrín e coa outra apreta os beizos en sinal de silencio. Como nun rito pagán axoellámonos diante dela.
Emilio ergue a sai da súa irmá e abrecos dedos unha ferida vermella e viva, aparición inesperada do outro sexo ao que os nosos carallos remontados renden unha unha homenaxe conmovida. Ela, morta de risa, abanea o alecrín sobre as nosas pirolas.
"Pero que fas, Sira condenada!". O berro sa súa nai ponnos en fuga perseguidos pola revelación do prohibido.
Carlos Velo
Fotografía Diary 2013, ® Lina Scheynius
Comentarios