VISITA A MONTPARNASSE

Visita a Montparnasse

                                        Agosto 1984

Recolleramos nun mercado de flores un ramalliño de rosas. Desque chegaramos a París non viamos chegada a hora de ir ao cemiterio. Esa fora unha das intencións primeiras que nos levaran a escoller esa cidade como lugar onde pasar uns días de lecer. Entre tantos atractivos, o noso primeiro desexo era acercarnos até Montparnasse. Pasar un anaco da tarde con Carol e Julio e deixarlles como galano esa presiña de flores.

Entramos pola porta principal, onde nos deixara o metro, como se entrasemos nun espazo familiar, mais axiña nos decatamos de que era outra cidade inmensa, calada e arborada, dentro da propia cidade. Sen guía nin preguntas adentrámonos ás toas polas rúas e calellas do cemiterio, admirados de tanta quietude e diversidade de tumbas e nomes. Sen nos decatar, nun lateral da entrada bateramos co nome de Jean Paul Sartre sobre o granito. Mais, pouco e pouco, íamonos perdendo no interior do labirinto sen dar coa mansión dos amantes que queriamos honrar.

A tarde ía caíndo ao tempo que o noso temor a non encontralos ía medrando. E, inesperadamente, cando xa dabamos a procura por perdida e mesmo as flores daban en murcharse entre as mans, afogadas pola calor da tardiña, unha tumba diferente chamou a nosa atención. Sobre o mármore branco sobresaía unha figura nada común: un sol brillante ou pétalo aberto, case infantil no seu colorido e forma, unha escultura de pequenas dimensións que en forma de espiral se abría en sol ou flor e parecía iluminar o espazo. Sen dúbida unha obra de autor, non estandarizada feita por un artista amigo. Unha figura moi de acordo coa personalidade única do escritor. Un cronopio, talvez. Ao seu carón o leito de Carol Dunlop, tan preto que diriamos durmindo de mans dadas, nunha aperta que traspasaba os mármores e achegaba a calor.

Baixo do sol ou pétalo, talvez cronopio, que nos despedía radiante e como chiscándonos un ollo, ficaron as nosas rosas. E, desde a distancia, entre as luces do solpor, pareceunos ver sobre os mármores un gato lambendo o pelo e, ao cabo, adurmiñado. Un gato amigo de Carol e Cortázar, quizais, ou se cadra un gato de Baudelaire, o seu veciño de camposanto.

Tiramos unhas fotografías ben bonitas aquela tarde. Cando, de regreso da viaxe, as levamos a revelar, non había carrete ningún na cámara. Semella que aos gatos non lles gusta que lles rouben a alma.

[Julio Cortázar faleceu o 12 de febreiro de 1984 e dous anos antes falecera Carol Dunlop. Para a tumba de Carol, Julio encargoulle aos seus amigos e artistas Julio Silva e Luís Tomasello, o motivo escultórico que agora cobre o seu lugar de repouso, no que desde o ano 2014 descansa tamén Aurora Bernárdez, tradutora galego- arxentina, muller e albacea de J. Cortázar, gardiá da súa obra].

X. Pérez Mondelo