FLOTANDO SEN ALMA

 

Onte á noite soñei un observatorio

 

Non todos os ídolos teñen pés de barro.
Algúns teñen raíces e cadeas.
Os seus ollos rodean a superficie da terra
como a unha mazá.
Son colosos tan tenros que parecen santos
non tiranos confeccionados por ideoloxías terapéuticas
dentro deste ruidoso século.

De lonxe vexo moverse as cores,
cada quen facendo a súa guerrilla,
máscara anti gas e camisetas de deseño.
Todo morre demasiado pronto.

Hai sinais para quedar calado e sen opinión,
hoxe estamos peor que naqueles tempos de Vixiar e Castigar
hoxe somos Normalizar e Comprar,
hoxe somos Situar e Financiar,
hoxe somos oprimidos optimistas.
Todos saben os nosos nomes,
algoritmos e fotografías e programas efectivos:
aprender francés, adelgazar ou ser emprendedores.
Hai sinais de perigo no camiño pero
pensamos que son vestixios daqueles vellos kamikazes
que nos herdaron este mundo de merda,
coas súas paranoias e guerras interminables,
as súas urxencias de sexo sen teléfono móbil
e a súa inmoral saliva percorrendo sen render contas a ninguén.

Hoxe que percorrín vinte anos deste século e vinte do anterior,
podo dicir que todas as palabras parécense.
Eu entrei nun longo túnel con todas elas,
desde a sombra do corredor un esquécese das historias,
dos finais e da utilidade de nomear as cousas.
Un esquécese, nada máis.

Quizá trabuqueime na comparación,
creo que quedei vendo un muro inmenso,
que penetra no mar e desde dentro unha voz dime
“Entra, aquí está a única forma de botar ao ídolo coas túas palabras”.
Enténdese que a sombra do coloso excede
o alto do muro e faino ver tan pequeno…
Así que non me queda máis que este reclamo,
roto en liñas que parecen versos,
para ter un lendario control das formas que aprendín,
sen usar ningunha estratexia de mercadeo
nin esgrima de fotografías naif de narciso saudable.
Emprendo este oficio para quedarme só
só por fin entre as adversidades xuntas:
escribir a man e borrar o meu nome dos computadores.
O meu avatar é unha sombra celeste e algúns datos
sen ningunha relevancia (porque a relevancia instantánea é o profundo hoxe en día)
e así descubrín esoutro lado do xardín,
este ruinoso cuarto de ferramentas vellas que agardan
ao achacoso Ford setenta e catro que derrapou
tantas veces pola estrada e foron tantas as vergoñas
que nos deu un símbolo do útil que é esquecer.

Durante os días de sesta e de insomnio,
trato de ler libros noutros idiomas
para captar o ritmo da súa gramática.
Pero perdín grandes tramos da miña vista
e estoume quedando xordo de tanto resgardarme
do mundo cos meus audífonos pola rúa.
Aquí é tanta a histeria,
porque é a histeria a que arma as cidades,
son as súas rabias e os seus esquemas de parques,
eses monumentos mornos da democracia,
que nos frean de súpeto, porque diante de cada idea incluída
amáñannos un novo centro comercial,
porque ante cada vocábulo aceptado,
mándannos mil fábricas para que a traballen nenos escravos
e por cada actor que participa de protagónico,
saíndo destas mesmas rúas que percorro, directo
ás enormes producións das canles streaming
son horas de mensaxes a favor da usura ou do branco
dos pescozos das camisas
ou das inmellorables posibilidades do combustible fósil.

Así o máis rebelde pode ser o ferrete no nariz
ou o  sincopado brote electrónico do low fi do meth
(as drogas do inicio son agora para as xerencias),
mellor saír o sábado para cazar pastillas e traer algunhas
persoas no automóbil, así é mellor
darlle batalla ao novo mundo mentres a festa segue
e podemos retratarnos ao momento da saída do sol.
Acomodarse a un sexo circunstanciado e ameazante
o consenso que dá lembrarse ao día seguinte se houbo
ou non consenso, por non rebotar o noso nome esnaquizado
polas pedregueiras maiores das redes sociais.
Pode quedar tamén a sempre prosaica pornografía
na que se compromete unha vaxina a deglutir
membros queridos e inmensos, imposibles de chegar na
centrimétrica ubicuidade humana.
Ou ser o raparigo machucado e queimado con cigarros
ou o vello lascivo que vai de violador de adolescentes.
Así o triste abismo no que o amor chegou por estes anos
para dobrar, regresar polo vello camiño,
o menos virtuoso, o inacabado e imperfecto amor
cheo de dobreces e petulancia, colocado por desastres nucleares
e loitas ambientais cheas de policías antidisturbios
que batían a raparigos carnívoros e obreiros,
que non se lanzaban ao chan ante os ataques onde recoñecían
que o policía que o estaba mallando era o veciño da súa casa.

Hoxe convivo cunha panadería libre de glute,
un supermercado de tantos dunha cadea de tantas
e un Starbucks onde non saben nin de broma o que é un sindicato.
Son o feo dentro do xentrificado,
non me movo da miña vella casa, a casa da miña nai
porque din que é un barrio renovado e
eu, eles dino, son pintor ou poeta ou non sei que chingada.
Día con día falo cos raparigos que van á universidade,
actualízanme o software pirata da miña computadora
e fanme rir cos chistes que lle fan aos políticos
nesas bromas que chaman memes e que non do todo entendo.
Aforro máis porque a vida gústame menos,
non me gusta comprar nada, colecciono cedés e eses xa case os regalan
nos almacéns, os catro mozos con que falo
non coñecen Sonic Youth nin moito menos a Herbie Hanckok,
un que outro dase de cultureta e volve coa lección aprendida.
Son agradables e lémbranme que hai vinte e sete anos eu
tiña vinte anos cumpridos co cabelo longo,
ía cos meus libros á facultade de Humanidades,
fumaba mariguana mesturada con cocaína e bebía
viño de caixa como é o divino costume.
Pero rompéuseme no piso a ilusión de ser novo,
hoxe sinto que a liberdade que lles agarda é a do medo,
ninguén se abraza logo do Covid ou das respectuosas distancias,
fan longas filas para raiar monumentos en cada manifestación,
volven ás súas cabinas de call center,
celebran algun apoio a un ídolo caído
e tropézanse unha e outra vez coa súa infancia doída,
baleiros de pais ou baleiros de libros ou baleiros de campos abertos.
Ninguén lles advertiu que este mundo sen a súa alegría auténtica
estaba a piques de morrerse e tampouco lles advertiron
que as súas batallas xa terían unha marca de jeans asignada
ou unha aplicación que acendese máis o lume,
porque ese lume que vén desde fai miles de anos
xa está no máis alto do mercado,
porque uno non pode sentirse libre se existe
un satélite alá arriba, listo e asignado para seguirnos,
alí arriba onde saben o que falas coa túa parella ou se xa a deixaches
alí arriba onde ven con misericordia á corentona que gaña peso,
alí arriba onde atopan ao violador de mociñas,
alí arriba onde hai un desodorizante especializado para cada idade,
alí arriba onde saben que estás desempregado desde hai un ano,
alí arriba onde os teus gustos musicais levanse ben con millóns de melómanos,
alí arriba onde saben cantas veces masturbaste e logo choras,
alí arriba onde os anxos non son máis nada que outra cidade superpoblada,
alí arriba onde sitúante porque lle deches like a un poema de Ferlinghetti,
alí arriba onde si conservan a memoria e leron moi ben a Marx ou a Gramsci ou a Foucault,
alí arriba onde dirixente coma se foses o candidato de Manchuria ou a síndrome de Estocolmo…
Agora que se parte en dúas o mar, non cruzamos a través senón que surfeamos as súas ondas separadas.
fago este manifesto na tarde calorosa dun xoves de marzo do marchito vinte vinte e un.
Non sorrío máis á sombra deste cantil,
non me ateño aos microsismos dunha felicidade antagónica.
Son o que vén do pasado e do futuro, estou alerta
o perigo deste simulador de vida que hoxe me rodea
como unha illa rodeada de terra,
náufrago de todo tipo de constancia,
na soidade do meu pensar ou non pensar,
nesta lista desovillada de xuramentos,
parto das cicatrices que deixaron os golpes
que dinme contra os tallos,
as rabias do amor separándose,
os ollos do neno que creceu e que xa non vexo,
as ruínas que testemuño cada mañá no espello.

Dou esta dor ao mundo porque onte á noite,
onte á noite soñei un observatorio,
pero estaba pechado á xente,
arriba alguén vixiaba, agriamente, as nosas pequenas esperanzas.
Poeta civil e sen traballo,
consultando que na miña conta aínda subsistan os billetes
que deben abrigarme ata agosto,
porque é duro non ter labor, aínda que un sexa artista
e os artistas supostamente sempre están desempregados.
Á calor desta inutilidade atópome
vivindo como cando era neno e non sabía nadar,
aferrándome á beira da piscina,
aprendendo a estar en calma aínda que saiba
que se me solto caio ata o fondo
e que o meu corpo só poderá saír flotando sen alma.

Javier Payeras 

Fonte: Círculo de Poesía