O RASTRO
"Alí só vaise a buscar o que perdemos ou nos roubaron, normalmente na infancia". Andrés Trapiello
Domingo. Recordo con ledicia aqueles días no Rastro madrileño. Cedo, denantes que a invasión de visitantes fixésese masiva, acudía á cita cun mundo de cousas inverosímiles, de cacharradas estrafalarias, ás veces como moitos dos visitantes desa feira castiza e festiva. Despois de subir a rúa de Atocha, cruzado a Praza de Tirso de Molina, chegado ante a estatua de Cascorro, baixaba a Ribera de Curtidores.
Alí tédesme, escaravellando nos tenderetes dos discos de vinilo, xa fai tempo. Agora remataron os choios.
O Rastro xa non é aquel anaco de cidade, baroxiano, con fedor a animal de carga, a vaquería… E queda a imaxe, do pescantín sen cana, sen mollar o cu, buscando a sorpresa, como un robinsón urbano pola orela de laxe tralas pegadas de obxectos expulsados do templo, para salvalos do canibalismo do tempo.
Ramón dicía: "As cousas do Rastro non están, como vulgarmente pódese crer, nunha situación precaria, non; o seu momento é o momento de paz e caridade despois do éxodo e da mala vida e todas elas se oufanan e se orean como no descanso do fin.
As cousas do Rastro non son cousas de anticuarios, carecen dese orgullo, dese valor hipócrita, desa categoría completamente convencional, civil e arbitraria que adquiren as cousas nese doloroso internado das tendas de antigüidades, vas, taimadas, cancerosas e sórdidas.
Non son tampouco cousas de museo, porque iso perdeunas para sempre, pois é nos museos onde sofren máis longo inferno, facéndose demasiado duradeiras, imposibilitadas, socarronas, opresivas, autoritarias".
Comentarios