O RASTRO

 


"Alí só vaise a buscar o que perdemos ou nos roubaron, normalmente na infancia". Andrés Trapiello

Domingo. Recordo con ledicia aqueles días no Rastro madrileño. Cedo, denantes que a invasión de visitantes fixésese masiva, acudía á cita cun mundo de cousas inverosímiles, de cacharradas estrafalarias, ás veces como moitos dos visitantes desa feira castiza e festiva. Despois de subir a rúa de Atocha, cruzado a Praza de Tirso de Molina, chegado ante a estatua de Cascorro, baixaba a Ribera de Curtidores.

Alí tédesme, escaravellando nos tenderetes dos discos de vinilo, xa fai tempo. Agora remataron os choios.

 O Rastro xa non é aquel anaco de cidade, baroxiano, con fedor a animal de carga, a vaquería… E queda a imaxe, do pescantín sen cana, sen mollar o cu, buscando a sorpresa, como un robinsón urbano pola orela de laxe tralas pegadas de obxectos expulsados do templo, para salvalos do canibalismo do tempo.

Ramón dicía: "As cousas do Rastro non están, como vulgarmente pódese crer, nunha situación precaria, non; o seu momento é o momento de paz e caridade despois do éxodo e da mala vida e todas elas se oufanan e se orean como no descanso do fin.

As cousas do Rastro non son cousas de anticuarios, carecen dese orgullo, dese valor hipócrita, desa categoría completamente convencional, civil e arbitraria que adquiren as cousas nese doloroso internado das tendas de antigüidades, vas, taimadas, cancerosas e sórdidas.

Non son tampouco cousas de museo, porque iso perdeunas para sempre, pois é nos museos onde sofren máis longo inferno, facéndose demasiado duradeiras, imposibilitadas, socarronas, opresivas, autoritarias".


Fotografía de Emilio Blanco "Milucho", un domingo de agosto moi quente de 1985, unha xornada doada para baixar ao Averno e tomar unhas "cañas" de cervexa co Lucifer.

Comentarios

Publicacións populares