NAS TARDES SEN DESTINO DE CALDELAS

 Tío Vicente

Chegaba o tío Vicente
Risco dos seus papeis, e abríanse as infancias 
á significación e ao abandono.
Ás seis, chegaba ás seis, nunca podía
ser anterior á nosa incandescencia
de agardar, simultáneo á súa véspera,
corporal entre as horas no que o figurabamos.
E xa de que el estaba, a nenez non sabía
ser outra cousa que unha escoita queda, 
a ilusión de entender,

o mal exemplo para os seus poucos anos:

prevaricaba da súa impunidade.

E descía lento o vrau
nas tardes sen destino de Caldelas.
Figura que hoxe volve con caxata,
igual que no recordo,
polos mesmos camiños que o levaron
cara unha intimidade menos urxida!
Que estaría a saber mentres liaba
o pito, e os seus ollos
mais miraban a el mesmo,
así detido,
que ao sitio que miraban!

Entre un vrau e outro vrau
convoca o tempo a súa facilidade:
e ao fin marchou el, deixando a muda
tristeza afectuosa coa que quedan
as casas tras de nós.
Pobriña a infancia, ensaiando ás escuras
a conversión humana de quen coñece
que a idade se afirma nos seus propios despoxos,
o recorrente ardid de situar
o irreparable xunto ao necesario,
para vixiar o medo de sentírmonos soios.

Á visión doutros días
pregúntolle moi baixo o que aínda leva
da nosa propia voz,
nesta tarde fermosa polo acougo
da lembranza dun home ao que quixemos.

Libro de Caldelas
Xoán Manuel Casado