DIARIO DE JONATHAN HARKER
Letras Galegas 2021
5 de maio. Debín quedar durmido, porque, certamente, de estar ben esperto había notar que nos achegabamos a un lugar tan singular. Nas tebras, o patio parecía de tamaño considerable, aínda que, como del saían varios camiños escuros que pasaban baixo grandes arcos redondos, quizais parecese maior do que en realidade era. Aínda non puiden velo á luz do día.
Cando se detivo a calesa, o cocheiro baixou e tendeume a man para axudarme a descender. Unha vez máis non deixei de constata-la súa forza prodixiosa. A súa man parecía realmente un torno de aceiro que, de querer, había poder machuca-la miña. Sacou as miñas cousas e colocounas no chan, ó meu carón, mentres eu quedaba xunto a unha enorme porta, vella e remachada con grandes cravos de ferro, situada nun portal saínte de pedra maciza. Mesmo con aquela confusa luz puiden ver que a pedra estaba completamente tallada, aínda que os relevos quedaban moi desgastados pola acción do tempo e dos elementos atmosféricos. Mentres estaba alí, o condutor volveu ó seu asento e bateu as rendas, os cabalos puxéronse en marcha, e con coche e todo desapareceron por unha das escuras aberturas.
Quedei en silencio onde estaba, porque non souben que facer. Non había sinais de timbre ou chamador; non parecía probable que a miña voz penetrase aqueles carrancudos muros e escuras fiestras. O tempo que estiven agardando pareceume interminable, e sentín que no meu interior se amoreaban dúbidas e temores. A que caste de lugar viñera, e entre que caste de xente me atopaba? En que tipo de horrible aventura embarcara? Era este un incidente corrente na vida dun pasante de procurador enviado para lle explicar a un estranxeiro o xeito de adquirir unha propiedade en Londres? Pasante de procurador! A Mina non lle había gustar isto. Procurador, pois que antes de deixar Londres me chegara a nova de que tivera éxito nos exames, e agora son un procurador feito e dereito! Comecei a frega-los ollos e belisqueime para comprobar que estaba esperto. Todo se me antollaba un terrible pesadelo, e agardaba espertar de súpeto e atoparme na miña casa, co alborexar forzando a entrada pola fiestra, como me ocorrera tantas veces pola mañá logo dun día de traballo excesivo. Mais o meu corpo respondeu á proba dos beliscos e os meus ollos non me enganaban. Estaba sen dúbida esperto e no medio dos Cárpatos. Todo o que podía facer agora era ter paciencia, e agarda-la chegada da mañá.
Cando acadei esta conclusión oín uns pesados pasos achegárense ó outro lado da enorme porta, e vin por unha fenda o escintileo dunha luz. Daquela sentín o son dun estrondo de cadeas e o renxer duns pesados ferrollos que se descorrían. Xirou unha chave co estrondoso ruído de levar longo tempo en desuso, e a gran porta abriuse para atrás.
Dentro había un home alto e vello, pulcramente barbeado, agás por un mostacho branco e longo, e vestido de negro da cabeza ós pés, sen unha soa nota de cor en sitio ningún. Portaba na man unha lámpada antiga de prata na que ardía a chama sen tubo nin globo de caste ningunha, proxectando sombras trementes e longas ó vacilar na corrente de aire que entraba pola porta aberta. O ancián acenoume coa man dereita e con xesto cortés, dicindo en excelente inglés, aínda que cunha estraña entonación:
Non fixo ningún aceno de adiantarse a me recibir, mais permaneceu alí coma unha estatua, coma se o seu xesto de benvida o convertese en pedra. Sen embargo, no momento en que traspasei o limiar, avanzou impulsivamente: estendeu a man e tomou a miña cunha forza que me fixo estremecer, efecto que non aliviou o feito de sentilo frío coma o xeo: parecía máis a man dun home morto que vivo. Dixo outra vez:
—Benvido á miña casa. Entre libremente. Marche sen perigo, e deixe un pouco da felicidade que trae!
A forza do apertón da súa man era tan semellante á que notara no cocheiro, de quen non vira a cara, que por un intre dubidei se non era a mesma persoa coa que estaba a falar. Para me asegurar, dixen en tono interrogativo:
—O conde Drácula?
Fixo unha reverencia cortés, ó tempo que respondía:
—Son Drácula, e doulle a benvida á miña casa, señor Harker. Entre; o aire da noite é frío, e ha necesitar de comida e descanso.
Xela Arias
Vigo, 1999
Fotogramas do filme Dracula, 1931, dirixida por Tod Browning.
