MELODÍA DO ALÉN

Músecos

Iles verquen eiquí a melodía do alén

mesturada de coor pra os ollos mortaes.

Os longos dedos tanxen resprandor

e a múseca vai coma un auga queda

polos seus corpos febles,

traspasa isa materia fremente onde o pincel

deixou o misterio da forma estrelecida.

Coma o segredo roular dunha pedra

aló, lonxe, na soidade da valgada

ou a sempre repetida pulsación dunha nota

na vasta vouta do ensono,

ou o sopro de Deus na sequía ardega,

a múseca vai xurdindo daquil silenzo,

povoando de azas a noite,

tecendo fíos de luz antre as almas obsortas.

Eu quero, pra o meu desasimento da materia,

ista múseca lene que soio eu oio

e que me ven de aló, do mais outo e puro,

pra lembrar ao esprito a forza e a beleza

diste vagar noso pola terra desconocida.

Paisaxe en rocha viva
Eduardo Moreiras

Pintura de Alfonso Sucasas