NOS BEN COMPOSTOS MOLLOS

Florece no San Xoán ca graza loira
Das medas ledas. As contestes rodas
Dende o pé hastra o curuto arredondean
Podentes e tranquilos, a colleita
Nos ben compostos mollos ordeada.
Sinxelas, grave, ledas, a fartura
Das agras e o regosto panteista
Amado dos labregos cando compran
Co étnico anceio unha laboura artista
Grava na forma gasalleira e forte
De dona, de montana, de torreiro.
Teñen maestá de souto, de ourizontes
O rodopio espallado. As suas abas
Semellan os bariles erguementos
Das montanas de terra que nos lonxes
Puidas do sol e o vento de lus calma
Parecen fabricadas. En parexas
As ricas medas do fogar petrucio 
Presiden a xuntanza dos medonchos
E das albelas medas mais cativas
Pro todas, na irmanda de labradoras
Viven e xuntan os afiados ventres 
E pra todas o sol bate acotío
Dando a espiga e a palla o ton dourado 
Que amansa os ouros vellos do pan quente 
O druida, grande poeta dos segretos
Podentes da paisaxe, ben sabía
As horas en que as medas teñen fala
Pois toda cousa -fonte, pedra, souto-
Ten no armoñoso decorrero do mundo
Un intre en que libera sua esenza
Da fera lei que ás cousas agrillóa.
Xeórxicas do pan
Ramón Otero Pedrayo

Pinturas de Colmeiro

Comentarios

Publicacións populares