UN RANCHEIRO DE TEXAS
Unha mañá da pasada primavera a miña amiga Helena Abreu referiume a seguinte historia na casa de Bouzas, mentres ollabámo-lo mar que sempre recomeza.
En Texas, USA, había un home que posuía un grande rancho, o máis importante dos arredores. O volume dos negocios, obrigábao a ter trato con xentes de lonxe. Un dos gandeiros co que a miúdo negociaba viña de Brasil. Mais non falando brasileiro nin o outro falar ianqui, o noso home, arteiro cal raposa, decidiu aprende-lo portugués co obxecto de adornarse da lingua do inimigo e así situarse en posición avantaxada nos contactos económicos.
Puxo, para iso, anuncios nos xornais. "Necesítase nativo para aprende-lo portugués", presentándose axiña un home, o nativo procurado.
Axustaron a paga e chegaron a un acordo. O nativo iría vivir ao rancho.
No tempo de tres meses alumno e mestre pasaron os días a practica-la nova lingua. Nos seráns o rancheiro estudiaba. Pasados os tres meses o estudiante xa falaba, xa, o portugués.
Nestas, dúas cousas ocorreron: o brasileiro anunciou que chegaría e o mestre despareceu sen maior explicación.
Cando ámbolos dous tratantes se puxeron a falar, con rabia comprobou o americano que non era o portugués o que aprendera; que dominaba unha lingua, si, mais non sabía cal. Para adiviñalo marchou á capital disposto a percorre-las embaixadas. E intuíndo que a lingua que aprendera non era das máis espalladas pola terra, empezou por visita-las embaixadas dos países máis pequenos: chegaba xunto do empregado, botaba unha parrafada naquela lingua e, ao verse incomprendido, saía camiño do seguinte desengano.
Visitounas todas, dende a do país máis poderoso deica a do menos importante. Inutilmente.
Entón lembrouse dos lingüistas e foi ás universidades. Entrevistouse cos homes máis sabios no eido dos idiomas. Dicíalles unhas palabras naquela lingua e eles bambeaban a cabeza, desconcertados no seu saber tan fráxil e tan fondo.
Logo voltou á casa e dende alí enviou mensaxes aos xornais a tódolos xornais, agardando que alguén lle respostase, mais só un silencio de morte obtivo por resposta.
Paseniñamente foi esmorecendo. Pesáballe na alma a inmensa soidade de saber que alguén no mundo, polo menos un, que podería comprendelo, agachado nalgures como o Deus de Pascal, negáballe o único sinal necesario para el.
María Teresa Otero Sande
Ediciones Sotelo Blanco
Comentarios