O SEU ÚLTIMO REINO
A miña casa … Pero escoitade ás claras pombas
que fan do meu tellado o campo dos seus amores,
dando voltas todo o día ao redor do remate
e enchendo as chemineas co seu arrolo.
A nosa casa, din elas; e a miña decláraa o gato
estendendo a súa dourada peluxe sobre as cadeiras,
e miña, o can, levantándose furioso
se algún pé estraño profana a verea.
Así tamén, o corzo que adorna os meus campos;
e ata o xardineiro chama seu o xardín.
que fan do meu tellado o campo dos seus amores,
dando voltas todo o día ao redor do remate
e enchendo as chemineas co seu arrolo.
A nosa casa, din elas; e a miña decláraa o gato
estendendo a súa dourada peluxe sobre as cadeiras,
e miña, o can, levantándose furioso
se algún pé estraño profana a verea.
Así tamén, o corzo que adorna os meus campos;
e ata o xardineiro chama seu o xardín.
Quen agora, derrocado, vixía a sinxela morada
e o seu último reino, só ten o camiño.
e o seu último reino, só ten o camiño.
My house
My house, I say. But hark to the sunny doves
That make my roof the arena of their loves,
That gyre about the gable all day long
And fill the chimneys with their murmurous song:
Our house, they say; and mine, the cat declares
And spreads his golden fleece upon the chairs;
And mine the dog, and rises stiff with wrath
If any alien foot profane the path.
So, too, the buck that trimmed my terraces,
Our whilom gardener, called the garden his;
Who now, deposed, surveys my plain abode
And his late kingdom, only from the road.
Robert Louis Stevenson
Fotogramas do filme Undercurrent (1946), dirixida por Vincente Minelli.
Comentarios