SON EU...



Tetélestai

Como poderemos encomiar a magnificencia dos mortos,
do gran home humillado e do soberbio reducido a po?
Hai unha trompeta que non deba tocarse tan orgullosamente
polo máis mesquiño de todos nós, que arrastra os seus días,
protexendo o seu corazón dos golpes para morrer, ao fin, escuramente?
Non son rei, non arrasei reinos, non cativei
princesas, nin desfilei en triunfo
cun botín de chorosas mulleres entre unha dobre fila de clarines;
Di máis ben, non son ninguén, nin son un átomo;
Digamos máis ben, dous grandes deuses, nunha bóveda de luz estelar,
Xogan pensativamente ao xadrez, e ao final do xogo
Uno dos pedazos, sacudido, cae ao chan
e corre cara ao recuncho máis escuro; e esa peza
Esquecida alí, inmóbil, son eu...
Di que non teño nome, nin dons, nin poder,
Son só un entre millóns, principalmente silencioso;
Un que veu con ollos e mans e un corazón,
Mirou a beleza, e amouna, e logo deixouna.
Di que os destinos do tempo e do espazo escurecéronme, leváronme
de mil maneiras á dor, desconcertáronme, envolvéronme
en fealdade; e como xenial
As arañas enviáronme
ás súas anchas... Bo, entón que?
Non debería oír, mentres me deito no po,
As trompetas da gloria soando sobre a miña sepultura?


Tetélestai

How shall we praise the magnificence of the dead,
The great man humbled, the haughty brought to dust?
Is there a horn we should not blow as proudly
For the meanest of us all, who creeps his days,
Guarding his heart from blows, to die obscurely?
I am no king, have laid no kingdoms waste,
Taken no princes captive, led no triumphs
Of weeping women through long walls of trumpets;
Say rather, I am no one, or an atom;
Say rather, two great gods, in a vault of starlight,
Play ponderingly at chess, and at the game’s end
One of the pieces, shaken, falls to the floor
And runs to the darkest corner; and that piece
Forgotten there, left motionless, is I…
Say that I have no name, no gifts, no power,
Am only one of millions, mostly silent;
One who came with eyes and hands and a heart,
Looked on beauty, and loved it, and then left it.
Say that the fates of time and space obscured me,
Led me a thousand ways to pain, bemused me,
Wrapped me in ugliness; and like great spiders
Dispatched me at their leisure… Well, what then?
Should I not hear, as I lie down in dust,
The horns of glory blowing above my burial?

Conrad Aiken

Pinturas de Alejandra Caballero

Comentarios

Publicacións populares