SOÑADO ATA O ARPEXO

Satchmo Liroforo

Acórdaste, Louis Armstrong,
do día en que viaxamos por un corredor de sons
que amabamos ata a morte?
Lembras a onomatopea que non saíu ao paso
e que nos deu un trono dun só golpe?
Parece mentira, Louis, amor meu,
que compartísemos tantas cousas,
tantas ramas
e tan gran número de escumas.
Parece imposible, Louis,
que entre nós desfáganse
as formas do azul que nos acompañaban;
que ti, dardo, arma do anxo vivo,
láncesche onde ninguén poderá recoñecerche senón pola túa alegría,
pola túa voz de durazno,
pola túa maneira de prolongarte na luz
e crecer no aire.
Non creo que desaparecese do mundo
a manda de resplandores que nos seguía.
Máis ben creo que se ocultan no tempo
e que non serán consumidos.

Ti, continuación do lume,
pedestal da nube,
desinencia de bolboreta,
andas hoxe ao garete entre fariñas
e entre outras materias incorruptíbeis que che gardan
como gardan a todos os xustos,
a todos os fermosos
cuxa fermosura vén de lonxe e non se vai nunca,
e incéndiase cada día
igual que a altura.

Satchmo, querido ata a música,
soñado ata o arpexo,
as arpas de David e os seus graves de cobre
están a tocarche a alma
e os clavicémbalos o cabelo sen fin.

Ricardo Wagner está de pé, agardando nunha azotea tetralóxica,
cheo de flores que andan e crecen continuamente.
Ricardo Wagner está en si mesmo
vendo que chegas ao dominio dos cristais,
armado da trompeta bastarda e da baixa
tocando un son do vento,
soando como un trono
recentemente nado, e húmido e perfecto.

E eu, sombra sonora do futuro
tamén estou alí,
soñada por dous corpos transparentes
que se bican e funden e confunden
na gran azotea tetralóxica
onde todo é tan claro como Deus
e o amor
e as árbores.

Eunice Odio

Pinturas de James Michalopoulos