OURO DO OUTONO NA CELAXE
A Blanca González Pascual
A dama no balcón agardaba o mariño.
Os solpores sangraban, alén mar, lento viño.
Os solpores sangraban, alén mar, lento viño.
A dama, na xanela, adormecía en seda.
Nin a luz do solpor era, na rosa leda.
A dama esmorecía de tan longa viaxe.
Unha lágrima era o ouro do outono na celaxe.
A dama contemplaba o solopor sobre o mar.
A lúa, que voltaba, era merlo e pomar.
A dama, á fin, se deita na penumbra da alcoba.
Polo fondo do mar, hai negrura de cova...
Dársenas do ocaso
Xavier Seoane
Comentarios